Η Έκθεση η οποία συζητάμε σήμερα είναι πολύ σημαντική αφού έρχεται να εξετάσει ένα μείζον πρόβλημα που έχει προκύψει λόγω της σύγκρουσης αρμοδιοτήτων και δικαιοδοσίας των δύο σημαντικότερων Οργανισμών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.
Η «Διασυνοριακή Τηλεόραση» αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της οπτικοακουστικής πολιτικής μεταξύ των κρατών μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης. Αριθμεί 24 χρόνια ζωής και έχει αναθεωρηθεί μόνο μία φορά, πριν από δέκα χρόνια, γεγονός που δεν επιτρέπει στη Σύμβαση να παρακολουθήσει τις εξελίξεις τεχνολογικές, πολιτισμικές και κοινωνικές στις συμβαλλόμενες χώρες. Δράττομαι μάλιστα της ευκαιρίας να κάνω και μια προσωπική αναφορά αφού είχα συμμετάσχει στις διαβουλεύσεις της Αναθεώρησης ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ο φιλόδοξος στόχος της Σύμβασης ήταν να ορίσει ένα κοινό τόπο μεταξύ των κρατών μελών σε ότι αφορά την προώθηση της παραγωγής και της διάδοσης ευρωπαϊκών τηλεοπτικών προγραμμάτων, την προστασία των καταναλωτών στον τομέα της διαφήμισης, της χορηγίας και της τηλεαγοράς, κυρίως όσον αφορά τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές, την εξασφάλιση της μη αποκλειστικής αναμετάδοσης γεγονότων μεγάλης σημασίας για την κοινωνία η οποία θα στερούσε από μεγάλο μέρος του κοινού τη δυνατότητα να τις παρακολουθήσει, την προστασία των ανηλίκων και της δημόσιας τάξης•και την προστασία του δικαιώματος απάντησης.
Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην προστασία των ανηλίκων από ακατάλληλο περιεχόμενο αν και τα μέσα προστασίας επαφίονται στα κράτη μέλη.
Η εν θέματι Σύμβαση, με όλες τις αδυναμίες της , ήταν ένα πολύτιμο εργαλείο ρύθμισης του οπτικοακουστικού πεδίου, κυρίως για τις χώρες του Συμβουλίου της Ευρώπης που δεν ήταν μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το τηλεοπτικό τους πεδίο δεν ρυθμιζόταν από την Οδηγία «Τηλεόραση χωρίς Σύνορα». Οι εργασίες που ξεκίνησαν για την αναθεώρηση του δεύτερου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης, για τους σκοπούς της οποίας συγκροτήθηκε Μόνιμη Επιτροπή (Standing Committee), διεκόπησαν το 2009 κατόπιν παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία, δια των αρμόδιων Επιτρόπων, είχε καταστήσει σαφές ότι η αρμοδιότητα αναθεώρησης των διεθνών συμφωνιών στο πεδίο των οπτικοακουστικών υπηρεσιών (Άρθρο 3.2. της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση) συνιστά αποκλειστική αρμοδιότητα της Επιτροπής, δυνάμει της Συνθήκης της Λισαβόνας. Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα η άρνηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να παράσχει περαιτέρω διευκρινήσεις αναφορικά με τα όρια εφαρμογής της «αποκλειστικής αρμοδιότητας», παρ' όλες τις εκκλήσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Για τον λόγο τούτο, η Κοινοβουλευτική Ολομέλεια με ψήφισμα που υιοθετήθηκε ομόφωνα στις 12-12-2013, καλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη – μέλη αφενός στην επιτάχυνση των συζητήσεών τους με το Συμβούλιο της Ευρώπης, αναφορικά με την Αναθεώρηση της Σύμβασης για την Διασυνοριακή Τηλεόραση, κι αφετέρου στην αναζήτηση πιθανών εναλλακτικών τρόπων με σκοπό την υιοθέτηση ενός σύγχρονου νομοθετικού πλαισίου που, υπό τις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις, θα προστατεύει πανευρωπαϊκά την ελευθερία των Μέσων και την ελευθερία της έκφρασης. Επιπροσθέτως, η Κοινοβουλευτική Συνέλευση προτείνει στην Επιτροπή των Υπουργών: α) να συνοψίσει την εργασία της επί της Αναθεώρησης της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Διασυνοριακή Τηλεόραση (ETS No 132) και τις διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση επί αυτού του θέματος, β) εάν χρειαστεί να αναλογιστεί την αναγκαιότητα υπογραφής μιας νέας Ευρωπαϊκής Σύμβασης που θα επικεντρώνεται στην ελευθερία της έκφρασης και γ) να δώσει κατευθυντήριες γραμμές εν σχέσει με το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης, οι οποίες θα απορρέουν και από την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Θα ήθελα να συγχαρώ και εγώ με την σειρά μου, εκ μέρους της ομάδας των Σοσιαλιστών, τον κ. Meale για την τόσο ενδιαφέρουσα και ισορροπημένη Έκθεσή του.
Η Διακήρυξη της χιλιετίας κατοχυρώνει ένα ευρύ φάσμα δεσμεύσεων στον τομέα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της χρηστής διακυβέρνησης και Δημοκρατίας. Στη Διακήρυξη αποτυπώνονται οι απαντήσεις στις προκλήσεις, που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα στο κατώφλι της χιλιετίας και καθιερώνονται συγκεκριμένα μέτρα αξιολόγησης δράσεων μέσω ενός πλέγματος αλληλοσχετιζόμενων δεσμεύσεων, στόχων και επιδιώξεων σχετικά με την ανάπτυξη, την διακυβέρνηση, την ειρήνη, την ασφάλεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ή πολλές φορές με την οικονομική κρίση για πρόσχημα, αλλά και της άνισης ανταπόκρισης των κρατών μελών του ΟΗΕ, οι Στόχοι της Χιλιετίας απέχουν πολύ από το να υλοποιηθούν έγκαιρα. Αυτή τη στιγμή πραγματοποιείται μια μεγάλη συζήτηση για την αναπτυξιακή ατζέντα μετά το 2015, και είναι πολύ σημαντικό ότι με στόχο την βιώσιμη και πράσινη ανάπτυξη, για πρώτη φορά θεωρούνται κρίσιμης σημασίας θέματα όπως, η αποτελεσματική και δημοκρατική διακυβέρνηση, η διαφάνεια, το κράτος δικαίου, η σωστή λειτουργία της δικαιοσύνης, η ισότητα των φύλων, και η προώθηση της ειρήνης και της σταθερότητας.
Είναι θέματα που εδώ και χρόνια προωθούν οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις, υπογραμμίζοντας ότι η λύση των χρόνιων προβλημάτων που σχετίζονται με την βιώσιμη ανάπτυξη δεν μπορούν να επιλυθούν αν δεν υπάρχει σωστή λειτουργία της δημοκρατίας και η απαραίτητη πολιτική βούληση. Τον καιρό της κρίσης, όταν δυστυχώς παρατηρείται μία γενικότερη οπισθοδρόμηση σε θέματα δικαιωμάτων και όταν αυτά τα θέματα θεωρούνται πολυτέλεια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η απάντηση στην κρίση αξιών δεν μπορεί να είναι παρά περισσότερη Δημοκρατία, περισσότερα δικαιώματα, περισσότερη δικαιοσύνη και ισότητα.
Γιατί, και σήμερα δυστυχώς γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ, η ακραία φτώχεια στην οποία ζει ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι πληθυσμού πλήττει την καρδιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή διαβίωση. Το κράτος πρόνοιας, κατάκτηση ευρωπαϊκή και αποτέλεσμα αγώνων κι σκληρών διεκδικήσεων καταρρέει ή προστατεύει ολοένα και λιγότερους. Οι ανισότητες γίνονται ολοένα και πιο βαθιές σημαδεύοντας τους επόμενες γενεές.
Απαιτείται μια νέα συμφωνία πάνω στις βασικές προκλήσεις και προτεραιότητες, και τη μετατροπή της σε συλλογική δράση με οδηγό τις ανάγκες και τις προσδοκίες των λαών. Η ανθρωπότητα πρέπει να προωθήσει ταυτόχρονα τα θέματα της Ασφάλειας, της Ανάπτυξης και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διαφορετικά δεν πρόκειται να επιτύχει σε κανένα από αυτά. Η ανθρωπότητα δε θα απολαύσει συνθήκες Ασφάλειας χωρίς Ανάπτυξη, ούτε και Ανάπτυξη χωρίς Ασφάλεια, ενώ δεν πρόκειται να απολαύσει κανένα από τα δύο χωρίς τον σεβασμό στα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Η ευρωπαϊκή εμπειρία σε θέματα χρηστής διακυβέρνησης αλλά και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δύναται να αποδειχθεί πολύτιμος οδηγός σε αυτή την προσπάθεια. Παρόλες τις αδυναμίες και τις αστοχίες, η ήπειρος που γέννησε τον Διαφωτισμό διαθέτει και μέσω της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης τα κατάλληλα θεσμικά εργαλεία προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις απαιτούμενες δράσεις. Ιδού, λοιπόν, ακόμη ένα πεδίο κοινής δράσης των δύο κορυφαίων ευρωπαϊκών Οργανισμών χωρίς επικαλύψεις και ανώφελους ανταγωνισμούς.
