Ενημέρωση Αρθρογραφία Περί συμμαχιών και άλλων δαιμονίων - Συμβολή στον προσυνεδριακό διάλογο, εφημερίδα "Αυγή"
Το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει χώρα σε μία περίοδο πολύ κρίσιμη για τη χώρα, την Ευρώπη και την Αριστερά. Πρόκειται για το πρώτο Συνέδριο που πραγματοποιείται με την Αριστερά στην κυβέρνηση και καλείται, ως εκ τούτου, να δώσει απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα, μεταξύ των οποίων οι σχέσεις κυβέρνησης-κόμματος, συμμαχίες, ιδεολογικός προσανατολισμός του Κόμματος, τι Αριστερά θέλουμε.
Πολλάκις έχει χλευαστεί, ως υπερφίαλο, το σύνθημα «Αλλάζουμε την Ευρώπη». Οι πρόθυμοι και βιαστικοί τιμητές συνειδητά ξεχνούν ότι δεν μπορούν να γίνουν ριζικές αλλαγές σε εθνικό επίπεδο, χωρίς παράλληλες αλλαγές σε ευρωπαϊκό.
Ακριβώς για αυτό οι συσχετισμοί δυνάμεων στην Ευρώπη σήμερα είναι εξαιρετικά σημαντικοί: στους κόλπους της σοσιαλδημοκρατίας εξελίσσεται σήμερα μία σύγκρουση, όπου τίθεται σε αμφισβήτηση η πορεία της τα 25 τελευταία χρόνια.
Η κοινωνική πρόοδος των μεταπολεμικών δεκαετιών με τη διεύρυνση και ενδυνάμωση του αναδιανεμητικού και ρυθμιστικού ρόλου του κράτους με ενίσχυση των θεσμών αντιπροσώπευσης σε κάθε επίπεδο, πολιτικό, συνδικαλιστικό, κοινωνικό, οφείλεται εν πολλοίς στη σοσιαλδημοκρατία. Η ιδεολογική μεταλλαγή της ύστερης σοσιαλδημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών και η ταύτισή της με τις συντηρητικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, είναι από τις βασικές αιτίες πολιτικής απαξίωσης της έννοιας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Στη Μεγ. Βρετανία, ο Κόρμπυν ανετράπη από τους επιγόνους του μπλερισμού της κομματικής ελίτ, για να επανεκλεγεί θριαμβευτικά όταν προσέτρεξε στη βάση. Στην Ισπανία, ο Σάντσεθ οδηγήθηκε σε παραίτηση από τους βαρώνους του Κόμματός του επειδή αρνούνταν να δώσει χείρα βοηθείας, δια της στήριξης ή της αποχής, στον Ραχόι, εφαρμόζοντας επί της ουσίας αποφάσεις των Οργάνων του Κόμματός του. Πρόκειται ουσιαστικά για μια διαμάχη μεταξύ σοσιαλιστών και σοσιαλδημοκρατών.
Χρειάζεται, λοιπόν, να επαναδιατυπώσει η σοσιαλδημοκρατική Αριστερά με σύγχρονους όρους τις θεμελιακές της αρχές. Να αγωνισθεί για τη δημιουργία ενός ισχυρού ιδεολογικού και πολιτικού ρεύματος ενίσχυσης των αντιπροσωπευτικών θεσμών στην Ευρώπη. Με στόχο τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης των πολιτών και των κοινωνιών και όχι των διευθυντηρίων, εκπροσώπων της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ελίτ. Περισσότερη αντιπροσώπευση, περισσότερη δημοκρατία. Με αταλάντευτο μέτωπο στον εθνικισμό και στον λαϊκισμό.
Εκκρεμές και ανοικτό παραμένει το ερώτημα πώς τοποθετούνται οι εκπρόσωποι της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν στα αδερφά κόμματα στην Ευρώπη.
Το ίδιο μεγάλη είναι και η ευθύνη της φιλοευρωπαϊκής Αριστεράς. Και σε μία τόσο κρίσιμη φάση δε χωρούν μισόλογα, αντιθέτως, όσοι ενδιαφερόμαστε για μία άλλη Ευρώπη πρέπει να συνεννοηθούμε σε ορισμένα πράγματα: πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι παραδοσιακές ευρωομάδες και ευρωπαϊκά Κόμματα έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο και ότι στους κόλπους του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς υπάρχουν δυνάμεις αντιευρωπαϊκές που αντιστρατεύονται την Ευρωπαϊκή Ιδέα. Όπως πρέπει να παραδεχθούμε ότι οι αριστερές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις οφείλουν να αναζητήσουν συμμάχους, οι οποίοι δεν μπορεί να είναι άλλοι από τις δυνάμεις των Πρασίνων και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, που θα διαφοροποιήσουν τη θέση τους από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα της δογματικής λιτότητας, αλλά και για την αποθεσμοποιημένη μονεταριστική Ευρώπη. Υπό αυτό το πρίσμα η σοσιαλδημοκρατία καλείται να διαλέξει όχθη και οι φιλοευρωπαϊκές αριστερές δυνάμεις καλούνται να τη «διευκολύνουν», διαχωρίζοντας τη θέση τους από τις αντίστοιχες αντιευρωπαϊκές. Σε αυτό το πλαίσιο είναι πολύ θετική η πρωτοβουλία για την πλατφόρμα συνεννόησης με ευρωβουλευτές των Πρασίνων και των Σοσιαλδημοκρατών που πάρθηκε από ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, μία τέτοια συμμαχία στερεί συμμάχους από τον νεοφιλελευθερισμό, ακόμη και μέχρι τώρα κυβερνητικούς του εταίρους και καθίσταται σήμερα ακόμη πιο απαραίτητη, όταν η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με την απειλή του νεοναζισμού. Σε αυτόν τον αγώνα η Αριστερά έχει ανάγκη Αριστερούς σοσιαλδημοκράτες και Πρασίνους, οι οποίοι, μάλιστα, έχουν περγαμηνές σε αυτόν τον αγώνα, προκειμένου να συγκροτηθεί ένα ευρύ προοδευτικό φιλολαϊκό μέτωπο που να ανασχέσει την καθίζηση της ευημερίας των ευρωπαίων πολιτών που βαίνει ραγδαία, με τη γνωστή της απαρχή στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά και την περαιτέρω απαξίωση του πολιτικού λόγου και τάση επικράτησης εθνολαϊκιστικών μορφωμάτων, ακόμη και σε χώρες με ιστορικό σοσιαλιστικό και φιλοευρωπαϊκό παρελθόν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι και πρέπει να παραμείνει ένα Κόμμα αριστερό. Άλλο είναι ο ιδεολογικός προσανατολισμός και η φυσιογνωμία του Κόμματος και άλλο οι συμμαχίες. Οι μόνοι που φοβούνται να μπουν σε διάλογο με άλλες δυνάμεις προκειμένου να δημιουργήσουν συμμαχίες είναι αυτοί οι οποίοι δεν έχουν εμπιστοσύνη στις απόψεις τους και στις ιδέες τους και φοβούνται ότι θα αλλοιωθεί η φυσιογνωμία του χώρου τους.
Αυτή τη στιγμή το ερώτημα είναι σαφές: Περαιτέρω πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης με σαφή στόχο την ομοσπονδιοποίησή της ή διάλυσή της, και δημιουργία περιφερειακών συνασπισμών (όπως βλέπουμε και από επίσημα χείλη πλέον να ψελλίζεται), οπισθοχώρηση στον εθνικισμό και τον κοινοτισμό; Το εγχείρημα της Ένωσης από το ξεκίνημά του την εποχή του Χάλυβα και Άνθρακα, με όλες τις ατέλειες και τα προβλήματά του, είναι ο χώρος με το καλύτερο επίπεδο προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και αυτό που επέτρεψε στην Ευρώπη να ζήσει τις περισσότερες δεκαετίες ειρήνης και ευημερίας. Οι αριστερές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις καλούνται να καταθέσουν μία προοδευτική, όσο και ρεαλιστική, χρονικά καθορισμένη και οικονομικά μετρήσιμη πρόταση εξόδου από την οικονομική και πολιτική κρίση σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το διακύβευμα κρίσιμο και η ιστορία δεν θα χαριστεί σε όποιον το θυσιάσει σε μικροπολιτικές, τακτικισμούς και ιδεοληψίες.
Γιατί, παραφράζοντας τον Μαρξ, πολλοί έχουν εξηγήσει και αναλύσει τον κόσμο, αλλά αυτή τη στιγμή πιο χρήσιμοι είναι αυτοί που θα τον αλλάξουν.
Και αυτοί είναι οι Αριστεροί.
