Κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος το 1991 με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας», που στο Προοίμιο του Συντάγματός του διεκήρυσσε: «Η Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι εθνικό κράτος του Μακεδονικού έθνους, συνεχίζει την παράδοση του Ηλιντεν, αποτελεί νόμιμη συνέχεια της Δημοκρατίας του Κρουσόβου, είναι η κοιτίδα όλων των Μακεδόνων και έχει υποχρέωση να φροντίζει όλους τους Μακεδόνες που ζουν στις άλλες χώρες και στα εξωτερικά τμήματα της Ενιαίας Μακεδονίας».
Η αντίδραση της Ελλάδας υπήρξε σφοδρή και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ με το 817 Ψήφισμά του ενέγραψε στον Οργανισμό τα Σκόπια με την προσωρινή ονομασία, την οποία χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα 25 χρόνια μετά, «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να απόσχω από τον πειρασμό να θυμίσω σε όψιμους, αλλά και διαχρονικούς υπερπατριώτες μακεδονομάχους ότι με την επιμονή τους να μην υπάρξει ονομασία με τον όρο Μακεδονία και χρονικό ή γεωγραφικό προσδιορισμό, ουσιαστικά παγιώνουν μία ονομασία που περιέχει τον όρο Μακεδονία χωρίς κανέναν προσδιορισμό, αφού το «πρώην» προσδιορίζει το «Δημοκρατία».
Ο Απρίλης του 2008, βρίσκει την ΠΓΔΜ να έχει αναγνωριστεί με το συνταγματικό της όνομα από 140 κράτη, μεταξύ των οποίων τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία και την Κίνα. Όλα τα ελληνικά κόμματα πλην ΛΑΟΣ αποδέχονταν όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό που να ισχύει
erga omnes. Η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις Μπους, απεφάσισε ομόφωνα ότι η ένταξή τους αποκλείεται εφ' όσον προηγουμένως δεν υπάρξει συμφωνία με την Ελλάδα, δεχόμενη ότι το όνομα «Μακεδονία» αποτελεί όχημα αλυτρωτισμού, γεγονός που αντιβαίνει στις θεμελιώδεις καταστατικές αρχές του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του ΟΗΕ.
Στα έντεκα χρόνια που ήταν πρωθυπουργός στη γειτονική χώρα ο Νικολά Γκρούεφσκι, η διαπραγμάτευση για το όνομα πάγωσε. Και αυτό διότι αφ' ενός η αδιαλλαξία του Γκρούεφσκι δεν άφηνε κανένα περιθώριο για συζήτηση, αλλά και αφ' ετέρου, λόγω της εσωστρέφειας στην οποία είχε περιέλθει επί σειρά ετών η ελληνική διπλωματία παγιώνοντας μία ήττα δεκαετιών.
Σήμερα η ελληνική διπλωματία με επικεφαλής τον Υπουργό Εξωτερικών καθηγητή Ν. Κοτζιά έχει σηκώσει ψηλά τον πήχη και από τον Νοέμβριο του 2017 εχει εκτιμήσει οτι το πρώτο εξάμηνο του 2018, με τη νέα κυβέρνηση της ΠΓΔΜ υπό τον Ζόραν Ζάεφ, είναι το καλύτερο momentum για να λυθεί αυτή η εκκρεμότητα της ονομασίας.
Ο Έλληνας ΥΠΕΞ κινείται μεθοδικά, έχοντας μία συνολική και ρεαλιστική εικόνα του γεωπολιτικού πεδίου και γνωρίζοντας πολύ καλά ότι παρά τα θετικα βήματα της κυβέρνησης Ζάεφ, οφείλουν να πειστούν και οι Σλαβομακεδόνες, δύο και πλέον γενιές των οποίων έχουν κτίσει μία ταυτότητα και έχουν γαλουχηθεί με το κρατικό ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού», με ευθύνες και της ελληνικής πλευράς, έναντι του οποίου απαγορεύεται με νόμο κάθε τυχόν αντίλογος.
Αυτό που διαπραγματευόμαστε είναι ένα όνομα που να ξεχωρίζει διακριτά την ιστορική ελληνική Μακεδονία από το κράτος των Σκοπίων και να μην αποτελεί όχημα αλυτρωτισμού.
Η χώρα μας έχει συμφέρον να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια, να μην υπάρχουν σημεία τριβής και να υπάρχει σταθερότητα στην περιοχή. Η ώρα είναι σήμερα και ίσως αύριο να είναι πολύ αργά, καθώς τίποτα δεν προδικάζει ότι η Σύνοδος του ΝΑΤΟ τον Ιούνη θα επαναλάβει την άρνησή της για προσχώρηση της ΠΓΔΜ. Η Ελλάδα είναι παράγοντας σταθερότητας στα Βαλκάνια και αυτό πρέπει να το αποδείξει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η σταθερότητα του γειτονικού κράτους, η φιλία και η στενή συνεργασία έχουν κεφαλαιώδη σημασία για την Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι ανάμεσα στους πέντε πρώτους εμπορικούς εταίρους και ξένους επενδυτές, οι οποίοι ελέγχουν το διυλιστήριο, δίκτυα καυσίμων, τη μεγαλύτερη τράπεζα, αλυσίδες πολυκαταστημάτων. Η ΠΓΔΜ είναι ο μεγαλύτερος πελάτης του λιμένος Θεσσαλονίκης, ενώ χιλιάδες κάτοικοί του περνούν τις διακοπές τους στη Βόρεια Ελλάδα και την προτιμούν για τις αγορές τους.
Οι προσφυγικές ροές των δύο τελευταίων χρόνων έδειξαν με τον πιο εύγλωττο και δραματικό τρόπο την ανάγκη διαβαλκανικής συνεννόησης και διασφάλισης ασφαλούς βαλκανικής οδού.
Η Μεσο-Βαλκανική Ζώνη αποτελεί τον μοναδικό πλέον στρατηγικό διάδρομο για τη μεταφορά φυσικού αερίου από την Ανατολή προς την Κεντρική και Νότιο Ευρώπη, καθώς επίσης και για την ασφάλεια των ενεργειακών πηγών που ελέγχει η Δύση.
Σ' αυτό το μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό πεδίο, οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να επιλέξουν με τρόπο ξεκάθαρο και σαφή, χωρίς επικοινωνιακά τρυκ και αποβλέποντας σε πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη, αν θα διαφυλάξουν και θα ενισχύσουν τη θέση της Ελλάδος, στόχος ο οποίος περνά μέσα από έναν . έντιμο συμβιβασμό με το κράτος των Σκοπίων.
