Η ανάδειξη του ζητήματος των «γερμανικών αποζημιώσεων» σε νέο εθνικό ιδεώδες βρίσκει την ολοκλήρωσή της στην πρόθεση του ΥΠΕΘΑ κ. Καμμένου να διανείμει φυλλάδια στα σχολεία, με στόχο την «αντιφασιστική και αντιναζιστική θωράκιση της νέας γενιάς».
Η διαφαινόμενη κυριαρχία του εθνικολαϊκιστικού οράματος του αδούλωτου ελληνικού έθνους, το οποίο μόνο και «ανάδελφο» μάχεται υπέρ βωμών και εστιών απέναντι στον δυτικό εχθρό, είναι, τουλάχιστον, ανησυχητική. Καλλιεργεί το φαντασιακό του μονίμως αδικημένου Έλληνα, δημιουργώντας σταδιακά συνείδηση θυματοποίησης, που οδηγεί σε ανεξέλεγκτο μίσος και οργή.
Η δυνάμει ταύτιση του γερμανικού λαού με τον ναζισμό, η οποία ενοχοποιεί τον λαό και στην ουσία απενοχοποιεί τη ναζιστική ιδεολογία, όταν προωθείται στα σχολεία και τους μαθητές, είναι κάτι παραπάνω από επικίνδυνη. Αντί η ιστορική μνήμη να είναι παρούσα και δυναμική προκειμένου να λειτουργήσει ως τροχοπέδη σε λάθη, χρησιμοποιείται για την έξαψη των παθών και την αναβίωση του μίσους. Έφταιγαν επειδή ήταν Γερμανοί, φταίνε επειδή είναι Γερμανοί. Φέρουν, και θα φέρουν εις το διηνεκές, το στίγμα του ναζιστή, του αιώνιου θύτη, του εγκληματία κατά της ανθρωπότητας. Δεν είναι η ιδεολογία που προκαλεί τα εγκλήματα, αλλά η ιδιοσυστασία μιας φυλής, ενός έθνους. Ένας εξ ορισμού αναπόδραστος ντετερμινισμός.
Στο όλο εγχείρημα ενυπάρχει μια σαφής εγγενής αντίφαση. Υποτίθεται ότι γίνεται προσπάθεια αντίδρασης στον ναζισμό, αλλά χρησιμοποιούνται τα βασικά ιδεολογικά εργαλεία του φασισμού. Και ανοίγονται δρόμοι επικίνδυνοι, με σημαία μια ανεξέλεγκτη, φασίζουσα γενίκευση. Είναι ορατός, πια, ο κίνδυνος να αναβιώσουν οι θλιβερές ημέρες της «εθνικής ανάτασης», που προκαλούσε ο υπέρ πάντων «αντισκοπιανός» αγώνας. Με τους δημόσιους, εθνικά ορθούς αλαλαγμούς χειραγωγούμενων παιδιών στις πλατείες. Με τα σχολεία στους δρόμους και τους μαθητές παρελαύνοντες στους ιστορικούς, και όχι μόνον, δρόμους του Μεγαλέξανδρου.
Η κατάσταση, όμως, τώρα είναι πολύ πιο σοβαρή. Επιχειρείται η οργανική ενότητα των ενόπλων δυνάμεων, ως έκφραση ενός αγνού και υπερκομματικού θεσμού, με τον κατεξοχήν χώρο διαμόρφωσης της συνείδησης των νέων, τα σχολεία. Η πολιτική ηγεσία των ΕΔ παρεισφρύει και επιδιώκει να συνυφανθεί, με σχεδόν ανεπαίσθητες «ραφές» και ως αναγκαίος καταλύτης, με τον εκπαιδευτικό χώρο. Κάνει μια πολύ επικίνδυνη απόπειρα προς τη δημιουργία μιας πρωτόγνωρης, για ευρωπαϊκό κράτος, ανάμειξης, αφενός μιας δυναμικής σύγχρονης εθνικής παλιγγενεσίας, «επανάστασης», αρχομένης δια στόματος του περιβάλλοντος της ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ, με ό,τι αυτή η κίνηση συμβολίζει, και αφετέρου του πιο καίριου χώρου κοινωνικοποίησης, δηλαδή του σχολείου. Την εποχή που είναι απαραίτητη η ενίσχυση της αποδοχής της διαφορετικότητας, του σεβασμού και της αξίας του «άλλου», προωθείται το ιδεολόγημα του μόνου και περιούσιου Έλληνα, τη ζωή και τη μοίρα του οποίου διαχρονικά επιβουλεύονται οι εξ εσπερίας ισχυροί, χρησιμοποιώντας το οπλοστάσιο που η εκάστοτε εποχή προσφέρει.
Η αντίδραση όσων διαφωνούν με το όλο εγχείρημα είναι αναγκαία και επιβεβλημένη. Τώρα, πριν να είναι πολύ αργά. Θα περίμενε κανείς, να αντιδράσουν πρώτες οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών. Ματαίως, όμως. Ευχή και ελπίδα είναι να έχουν διαφορετική γνώμη και θέληση οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία. Να μη συναινέσουν στην εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής, αλλά να αντιδράσουν με ξεκάθαρη, συνειδητή και δυναμική θέση.
Ζούμε την εποχή της σποράς πολλών και δυνατών ανέμων. Δυστυχώς, η ώρα που θα θερίσουμε τυφώνες και θύελλες δεν αργεί. Ο δρόμος που συνδέει το «ανάδελφο έθνος» με την «ανάδελφη Δημοκρατία» είναι βραχύς. Και τον διανύουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
