Η είδηση των Γαλλικών Προεδρικών εκλογών δεν είναι η επικράτηση του απερχόμενου Προέδρου Μακρόν, αλλά η αύξηση των ποσοστών της ακροδεξιάς στη Γαλλία σε όλα τα διοικητικά διαμερίσματα της χώρας, ακόμη και στις υπερπόντιες περιοχές όπου ούτως ή άλλως η συμμετοχή είναι πάντα πολύ χαμηλή: σε σχέση με το 2017, όταν είχαμε το ίδιο ζευγάρι διεκδικητών της Προεδρίας στο δεύτερο γύρο, οι ακροδεξιές ψήφοι έσπασαν το φράγμα του 40% του εκλογικού σώματος, η Λεπέν προηγείται με 51% στην ηλικιακή κατηγορία των 51-59 ετών και πλειοψήφησε σε 28 διοικητικά διαμερίσματα, 23 στην μητροπολιτική Γαλλία και σε πέντε υπερπόντια, σε αντίθεση με τα μόλις δύο που είχε πλειοψηφήσει στις εκλογές του 2017. Η Λεπέν διεμβολίζει ολοένα και περισσότερα τμήματα των Γάλλων ψηφοφόρων και γεωγραφικές περιοχές, κοινωνικά στρώματα για τα οποία ο πατέρας της και το FrontNational δε θα μπορούσε όχι μόνο να αποτελεί επιλογή, αλλά και ήταν σε ευθεία αντιπαράθεση μαζί τους.
Ο Μακρόν αναδεικνύεται ο περισσότερο αρνητικά εκλεγμένος Πρόεδρος της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, με την αποχή να σκαρφαλώνει στο 28% , μετά τον Ζωρζ Πομπιντού, όταν η αποχή έφτασε στο 31% ένα χρόνο μετά τον Γαλλικό Μάη και ανατρέπει στην πράξη αυτό που είχε δηλώσει ο ίδιος το βράδυ της πρώτης του νίκης «Θα κάνω τα πάντα για να μη χρειάζεται οι Γάλλοι να ψηφίζουν ακραίους».
Χρειάστηκε να κινητοποιηθούν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των Γάλλων προκειμένου σήμερα, η Γαλλία με την πολιτική και πολιτισμική παράδοση που διαθέτει, να μην έχει μία ακροδεξιά για Πρόεδρο. Χαρακτηριστικά τα όσα έγραψε ο Εντουάρ Λουί, μια από τις πιο μαχητικές φωνές της εργατικής τάξης και των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων στη Γαλλία, συγγραφέας των «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπλεγκέλ», «Ιστορία της βίας», «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», «Διάλογος για την τέχνη και την πολιτική»
Την Κυριακή θα πάω να ψηφίσω ενάντια στον φασισμό, δηλαδή θα πάω να ψηφίσω έναν υποψήφιο που μισώ βαθιά, κάποιον που πέρασε πέντε χρόνια ακρωτηριάζοντας διαδηλωτές, εξαφανίζοντας κρεβάτια νοσοκομείων εν μέσω πανδημίας σε όλο τον κόσμο, καταστρέφοντας συστήματα βοήθειας και αλληλεγγύης.
Με αυτή την παρακαταθήκη, ο Μακρόν καλείται να εφαρμόσει, την επόμενη πενταετία, τις ανατροπές που ονομάζει μεταρρυθμίσεις, σε κάποιες από τις οποίες αναγκάστηκε να κάνει πίσω, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, για παράδειγμα, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Οι αυξήσεις, που προϋπήρχαν του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά εξαιτίας του έγιναν δραματικότερες, στις τιμές της ενέργειας, των καυσίμων, των ειδών ευρείας κατανάλωσης βάλουν τον σκληρό πυρήνα της περίφημης «αγοραστικής δύναμης» των Γάλλων, η ανεργία και τα συνεπαγόμενα αδιέξοδα για τους νέους, δυσχεραίνουν εξαιρετικά τις κινήσεις του και αυξάνουν την λαϊκή δυσαρέσκεια,, ενώ, αμέσως μετά τις εκλογές, στο στόχαστρό του μπαίνει το εμβληματικό γαλλικό κράτος πρόνοιας.
Η νίκη του Μακρόν έσωσε την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ισορροπίες στον Γαλλογερμανικό άξονα εν μέσω του Ουκρανικού, αλλά δεν προοιωνίζει τίποτα καλό για το μέλλον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και τις αναγκαίες αλλαγές προκειμένου η ΕΕ να ανταποκριθεί στο ρόλο της και τις ιδρυτικές της στοχεύσεις. Και αν η Λεπέν και ο Πούτιν οδήγησαν σε μία εύκολη απάντηση στο ερώτημα Δημοκρατία έναντι του εκφασισμού της κοινωνίας και της παραβίασης κάθε Αρχής Διεθνούς Δικαίου, δεν αρκεί στο διηνεκές το φάντασμα του φασισμού και της εκτροπής για να δίνει λύσεις στα αδιέξοδα που δημιουργούν οι επιλογές του πιο ακραίου και ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού, του ακραίου κέντρου και του μέλλοντος που επιφυλάσσουν.
Επόμενο ραντεβού των Γάλλων ψηφοφόρων στις 12 και 19 Ιουνίου για τις βουλευτικές εκλογές, προκειμένου να διαμορφωθεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία: ήδη, προεδρικοί υποψήφιοι, από τη Μαρίν Λεπέν μέχρι τον Ζαν-Λυκ Μελανσόν και τον οικολόγο Γιανίκ Ζαντόν, κάλεσαν από το βράδυ των εκλογών τους υποστηρικτές τους σε γενική κινητοποίηση ενόψει των εκλογών του Ιουνίου.
Ο Μελανσόν, με ριζοσπαστική κοινωνική ατζέντα, αντιπολεμικό και οικολογικό στίγμα, κατόρθωσε να οδηγήσει την Ανυπότακτη Γαλλία στο 22% της πρώτης Κυριακής και λίγο έλειψε να πλασαριστεί αυτός δεύτερος. Δεν έχει κρύψει την επιθυμία του για την Πρωθυπουργία, προκειμένου να δυσχεράνει, στο περιορισμένο πλαίσιο που επιτρέπουν οι ευρύτατες αρμοδιότητες που δίνει το Σύνταγμα στους Γάλλους Προέδρους, τα αντιλαϊκά σχέδια του Μακρόν.
Το διακύβευμα όμως είναι πολύ μεγαλύτερο και με πολύ ευρύτερο χρονικό βάθος από τον ορίζοντα του Ιουνίου: είναι ποιος από τους δύο πολιτικούς χώρους, η ακροδεξιά της Λεπέν ή η ανασυντεθειμένη Αριστερά υπό τον Μελανσόν, θα εκφράσει και προς τα που θα στρέψει την λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή που θα μεγαλώνει με τον καιρό, εξαιτίας των επιλογών του Μακρόν.
Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ψήφου του Μελανσόν είναι πολύ ενθαρρυντικά: πλειοψηφική δύναμη στις ηλικίες 18-39 που δεν ταυτίστηκαν με τον 44χρονο «Πρόεδρο των Πλουσίων», έφτασε το 50% στα φτωχά γαλλικά προάστεια και απέδειξε ότι ο κόσμος αναζητά εναλλακτικές με σαφή ιδεολογικά πρόσημα στα προβλήματά του και όχι ακατέργαστους κεντρώους χυλούς που, θεωρητικά, στοχεύουν σε ευρύτερα ακροατήρια, ενώ στην ουσία ενισχύουν συντηρητικές επιλογές.
Τα διδάγματα της Γαλλίας οφείλουν να έχουν πολλούς αποδέκτες και θα πρέπει να τύχουν πολλαπλών και βαθυτέρων αναγνώσεων πέραν από την αυτονόητη ανακούφιση για την επιτυχία του Μακρόν. Δε φτάνει να ηττηθεί η ακροδεξιά στην κάλπη, οφείλει να ηττηθεί στις πολίτικές και στην καθημερινή πρακτική.
Διαχρονικά, η εσωτερική διακυβέρνηση συνδέεται άμεσα με την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας, πέρα από τις επιπτώσεις στο εσωτερικό πεδίο, το διεθνές κύρος της χώρας υποβαθμίστηκε δραματικά και η χώρα απομονώθηκε διπλωματικά και βγήκε από τις ράγες των διεθνών εξελίξεων.
Η μακρά επιβίωση της δικτατορίας οφειλόταν σε καθοριστικό βαθμό στην ανοχή και στήριξη που της παρείχαν οι ΗΠΑ: η δικτατορία εξασφάλισε από τις ΗΠΑ επαρκές πεδίο αποδοχής ή εύνοιας σε αντίθεση με τον ευρωπαϊκό περίγυρο που η προσπάθεια των πραξικοπηματιών προσέκρουσε σε τείχος ισχυρών αντιδράσεων.
Σε επίπεδο τακτικής, οι ΗΠΑ αποτιμούσαν θετικά την έλευση της δικτατορίας αναφορικά με μία σειρά παραγόντων, συχνά αντιφατικών, που συνέβαλλαν στην εξυπηρέτηση ζωτικών στρατηγικών συμφερόντων τους στην περιοχή: οι ανάγκες του ΝΑΤΟ, η άσκηση πιέσεων από την αμερικανική κοινή γνώμη και τα κοινοβουλευτικά σώματα, η στάθμιση των στρατηγικών δεδομένων και της ισορροπίας των δυνάμεων στην περιοχή σε εποχή σταθερής εφαρμογής της πολιτικής της «ανάσχεσης», η φοβία απέναντι στο ενδεχόμενο αύξησης της κομμουνιστικής επιρροής στην Ελλάδα.
Αναγκαίο για την κατανόηση των γεγονότων είναι η εμπέδωση ότι εκφράζονταν διαφορετικές απόψεις για το ελληνικό θέμα εντός της αμερικανικής γραφειοκρατίας: State Department, CIA, Πεντάγωνο, Βουλή των Αντιπροσώπων, Γερουσία, δεν είχαν πάντα, και για όλα τα θέματα, ενιαία στάση, γεγονός που οφειλόταν πρωτίστως στις ομάδες συμφερόντων που εξέφραζαν και δευτερευόντως στις διαφορετικές οπτικές για τα αμερικάνικα συμφέροντα στην περιοχή και τα μέσα εξυπηρέτησής τους.
Λόγω της ρευστότητας της κατάστασης οι ενέργειες της αμερικανικής κυβέρνησης θα εξαρτηθούν από την εκάστοτε μεταβλητή συγκυρία. Αρχικά, η στάση της φάνηκε να είναι περισσότερο αυστηρή: εκδήλωση ενδιαφέροντος για επάνοδο στην κοινοβουλευτική τάξη, εμπάργκο στη χορήγηση βαρέος οπλισμού και απειλή διακοπής της βοήθειας.
Ταυτόχρονα, σημαντικά γεγονότα στο χώρο της ευρύτερης Ανατολικής Ευρώπης και Μ. Ανατολής έστρεφαν τις ΗΠΑ προς τη στήριξη της δικτατορίας: πόλεμος των Έξι Ημερών (Ιούνιος 1967), εισβολή στην Τσεχοσλοβακία (Αύγουστος 1968), επικράτηση Καντάφι και απομάκρυνση των συμμαχικών βάσεων από τη Λιβύη (Σεπτέμβριος 1969), αντιαμερικανικές εκδηλώσεις στην Ιταλία και την Τουρκία τον Δεκέμβριο 1969.
Σε αυτό το πλαίσιο, η σημασία του ελληνικού χώρου αναβαθμιζόταν ως ένα από τα λίγα αξιόπιστα ερείσματα που εναπέμεναν για την εξυπηρέτηση καίριων αναγκών της Ατλαντικής Συμμαχίας. Έτσι, με στόχο την ενίσχυση των προωθημένων χωρών του ΝΑΤΟ μετά τα γεγονότα της Πράγας, αποφασιζόταν η αναστολή του εμπάργκο προτού αναγγελθεί η οριστική κατάργησή του, ένα χρόνο αργότερα.
Λόγω όλων αυτών των συνθηκών και των εκτιμήσεων, η αμερικανική πίεση, «βελούδινη» όπως χαρακτηρίστηκε, θα περιοριζόταν στη διατύπωση συστάσεων και ευχολογίων για την επαναφορά της Δημοκρατίας με αποτελέσματα μηδενικά.
Η ανάδειξη του Ρίτσαρντ Νίξον στην Προεδρία, το 1969, θα βελτιώσει, έτι περαιτέρω, τις σχέσεις δικτατορίας-ΗΠΑ. Πρώτο βήμα της νέας κυβέρνησης ήταν η πλήρωση της κενής για ένα έτος θέσης του πρέσβη στην Αθήνα, από τον Χένρυ Τάσκα.
Ο ίδιος ο Νίξον θα δεχθεί σε ακρόαση τον αντιπρόεδρο της στρατιωτικής κυβέρνησης Στ. Παττακό, ενώ ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Σπίρο Άγκνιου (ελληνικής καταγωγής) θα επισκεπτόταν την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1971 και θα είχε συνομιλίες, σε θερμό κλίμα, με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο.
Μέσα στο ζοφερό αυτό τοπίο παραφωνία αποτελούσε μόνο η σθεναρή στάση σημαντικών μελών της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας (Έντουαρντ Κέννεντυ, Ρόζενταλ, Φουλμπράιτ). Οι παρεμβάσεις τους στα δύο νομοθετικά σώματα θα συνδυάζονταν με επικριτικά σχόλια κατά του καθεστώτος στην Ελλάδα από κορυφαία όργανα του αμερικανικού τύπου, κυρίως τους NYTimes και την WashingtonPost.
Παρόλα αυτά, η αμερικανική κυβέρνηση κατόρθωσε, με ισχνή έστω πλειοψηφία, να αποτρέψει τη λήψη οποιασδήποτε απόφασης καταδικαστικής ή ανασταλτικής στη διοχέτευση στρατιωτικής βοήθειας προς την Ελλάδα.
Τελικά, η κυβέρνηση της Αθήνας θα παραιτούνταν, τον Ιανουάριο 1973, από τη δωρεάν στρατιωτική βοήθεια προκειμένου να αποφύγει τη συχνή ανακίνηση του θέματος στο Κογκρέσο, που προκαλούσε συζητήσεις καθόλου κολακευτικές για το καθεστώς και έφερνε στο φως τα εγκλήματά του και τις παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Η αμυντική συνεργασία Ελλάδας-ΗΠΑ διένυε μία χρυσή εποχή, ιδίως μετά την απομάκρυνση των συμμαχικών βάσεων από τη Μάλτα. Έτσι, οι ΗΠΑ επιζήτησαν την παροχή πρόσθετων λιμενικών διευκολύνσεων στην Ελλάδα. Στις 8 Ιανουαρίου 1973, υπεγράφη «τεχνική συμφωνία», 5ετους διάρκειας, που προέβλεπε τη χρησιμοποίηση όρμων και λιμένων «υπό καθωρισμένου αριθμού και τύπου σκαφών του 6ου στόλου των ΗΠΑ...προς εξυπηρέτησιν των σκοπών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας». Ειδικότερα, επιλεγόταν, ο χώρος της Ελευσίνας για τον ελλιμενισμό σε πρώτη φάση 6 αντιτορπιλικών και σε δεύτερη ενός αεροπλανοφόρου καθώς και για την εγκατάσταση στην περιοχή Αμερικανών στρατιωτικών και μελών της οικογένειάς τους.
Τελείως διαφορετική στάση σε σχέση με τις ΗΠΑ ακολούθησε η Ευρώπη. Οι κύριοι ευρωπαϊκοί θεσμοί, ΕΟΚ και Συμβούλιο της Ευρώπης καθώς και η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη καταδίκασαν την καταπάτηση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και απομόνωσαν διπλωματικά την Ελλάδα.
Μολονότι η Συμφωνία Σύνδεσης με την ΕΟΚ δεν προϋπέθετε ρητά την ομαλή λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, η αδρανοποίηση της εφαρμογής της προέκυψε από την defacto διακοπή της λειτουργίας βασικών θεσμικών Oργάνων, όπως το Συμβούλιο Σύνδεσης και η μικτή Κοινοβουλευτική Επιτροπή.
Η εξέλιξη αυτή, πέρα από το πολιτικό και διπλωματικό κόστος και την απομόνωση της χώρας σε μία περίοδο σημαντικών ευρωπαϊκών εξελίξεων, οδήγησε στο να στερηθεί η Ελλάδα σημαντικά χρηματοδοτικά κεφάλαια καθώς και τη δυνατότητα για αυξημένη εξαγωγή και προστασία των αγροτικών της προϊόντων. Αυτονόητη ήταν και η παρέλκυση της προοπτικής για την πλήρη ένταξη στην ΕΟΚ σε μία εποχή που η τελευταία ισχυροποιούνταν με την προσχώρηση, το 1972, της Βρετανίας, της Ιρλανδίας και της Δανίας.
Παράλληλα, με μια σειρά ψηφισμάτων, το Συμβούλιο της Ευρώπης εγκαλούσε την Ελλάδα για παραβίαση θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η δικτατορία μπροστά στο ενδεχόμενο αποπομπής της Ελλάδας απειλούσε τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης με οικονομικές κυρώσεις (!), κατήγγειλε για συνωμοσία το Συμβούλιο και χαρακτήριζε ως μισέλληνες τα μέλη του. Βάσει της πολιτικής αυτής αλλά και της αναξιοπιστίας της δικτατορίας να παράσχει εγγυήσεις για την βελτίωση των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα, το Συμβούλιο της Ευρώπης, με πρωτοστάτες τους Ολλανδούς και τους Σκανδιναβούς, αποφάσισε, στις 12 Δεκεμβρίου 1969, την αποβολή της Ελλάδας από τους κόλπους του. Πριν ανακοινωθεί επίσημα η απόφαση, η δικτατορία, με έναν ελιγμό ενδεικτικό του αφελούς τρόπου που αντιμετώπιζε τα διεθνή θέματα, δήλωσε ότι η Ελλάδα αποχωρούσε εκείνη πρώτη από το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Είναι πλέον σαφές ότι ένας από τους λόγους του πραξικοπήματος το 1967, ήταν η «διευθέτηση» του Κυπριακού, δηλαδή μία λύση η οποία θα εξυπηρετούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες και θα διευκόλυνε τους σχεδιασμούς της Τουρκίας.
Από δημοσιοποίηση εγγράφων, αλλά και από μαρτυρίες συνεργατών του Γρίβα την περίοδο της ΕΟΚΑ Β’, κυρίως από την προσεκτική μελέτη των αναθεωρητών της Ιστορίας, είναι εμφανές ότι το 1974 δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός αλλά το αποκορύφωμα μιας συνωμοσίας που άρχισε να εξυφαίνεται αρκετά χρόνια νωρίτερα, με στόχο το πραξικόπημα, τη στρατιωτική εισβολή, την τραγωδία και τη διχοτόμηση του νησιού.
Τον Σεπτέμβρη του 1964 η κυβέρνηση Μακαρίου υπογράφει συμφωνία με τη Σοβιετική Ένωση για τον εξοπλισμό της Εθνικής Φρουράς. Σε συνέντευξή του στον απεσταλμένο του Τσεχοσλοβακικού πρακτορείου ειδήσεων («Φιλελεύθερος», 15.9.1964) ο Μακάριος αναφέρει:
"Γνωρίζω ότι μερικαί χώραι του ΝΑΤΟ δεν βλέπουν ευνοϊκώς την προσφοράν βοήθειας εκ μέρους της Σοβιετικής Ενώσεως. Εν τούτοις, η απόφασις των αυτή μου είναι εντελώς αδιάφορος. Υπαράνω (sic) όλων, ενδιαφέρομαι διά την ελευθερίαν και την εδαφικήν ακεραιότητα της χώρας μου. Πιστεύω ότι αι δηλώσεις και αι προειδοποιήσεις του κ. Κρούστσεφ απετέλεσαν ανασταλτικόν παράγοντα εις τα σχέδια των επιδρομικών δυνάμεων. Ο λαός της Κύπρου είναι πολύ ευγνώμων διά την στάσιν της Σοβιετικής Ενώσεως, η οποία ενισχύει την απόφασιν του να μη ενδώση εις τας πιέσεις και να δεχθή λύσιν του προβλήματος του, η οποία θα εξυπηρετή όχι τα πραγματικά συμφέροντα του Κυπριακου λαού, αλλά τα συμφέροντα μερικών άλλων χωρών".
Με τα παραπάνω ο Μακάριος δηλώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την αντίθεσή του στα σχέδια Άτσεσον Ι και ΙΙ. Ο Γ. Παπανδρέου τον είχε πιέσει αφόρητα να τα αποδεχτεί (γνωστή η ρήση του περί πολυκατοικίας και ρετιρέ), αλλά δεν μπορούσε παρά να σεβαστεί την άρνησή του. Η μελέτη των πρακτικών των Συνεδριάσεων της Ελληνικής Βουλής από εκείνη τη στιγμή και μέχρι την κυβερνητική κρίση και την Αποστασία το επόμενο καλοκαίρι δείχνει τη βαρύτητα αυτού του γεγονότος στις μεθοδεύσεις της ανατροπής της κυβέρνησης Παπανδρέου, πτυχή που δεν έχει μελετηθεί επαρκώς.
Την 22α Απριλίου 1967, η «Χαραυγή» (εφημερίδα του ΑΚΕΛ) κυκλοφορεί με το πρωτοσέλιδο: «Νέα σελίδα φρικτού µαρτυρίου για την πατρίδα µας, ΕΠΕΒΛΗΘΗ ΩΜΗ ΣΤΡΑΤIΩΤIΚΗ ∆IΚΤΑΤΟΡIΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑ∆Α». «Αισθήματα οργής στην Κύπρο. ΣΟΒΑΡΩΤΑΤΟI ΟI ΚIΝ∆ΥΝΟI ΓIΑ ΤΗΝ ΕΘΝIΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ. Κυβέρνηση και λαός να επαγρυπνούν»
Σε άρθρο της με τίτλο «Νέα Περίοδος ελληνικής τραγωδίας» που δημοσιεύθηκε την ίδια μέρα γράφει μεταξύ άλλων: «Η νέα εκτροπή που έγινε από χθες τα μεσάνυκτα στην Ελλάδα συvεπλήρωσε την κλιμάκωση του αντιδημοκρατικού πραξικοπήματος που είχε αρχίσει τον Ιούλιο του 1965. Στην Ιστορία του ελληνικού Έθνους έχει σημειωθεί μια νέα ημερομηνία, η 21η Απριλίου του 1967, ενώπιον της οπαίας ωχριά η 4η Αυγούστου του 1936, που είναι συνταυτισμένη µε τη μεταξική δικτατορία» και προαναγγέλλει ότι «Συστήνεται πλατιά Επιτροπή Αγώνα για τη Δημοκρατία».
Σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ο Σπ. Κυπριανού, υπουργός Εξωτερικών των κυβερνήσεων Μακαρίου και μετέπειτα Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, στο ΡΙΚ το 2001, Εκπομπή «Διάλογοι», επεσήμανε: «η Χούντα αν και στα λόγια όμνυε στην Ένωση, όλες της οι πράξεις οδηγούσαν στην Διχοτόμηση και την απεμπώληση τμήματος της Κύπρου στην Τουρκία». Απαίτηση της Χούντας η απομάκρυνσή του. Στην επιστολή παραίτησής του διαβάζουμε με προφητική ενάργεια το τι έμελλε να ακολουθήσει.
Συμπληρώνει ο Νίκος Κρανιδιώτης "Η Χούντα ομιλεί διαρκώς για ένωση και επιτίθεται σφοδρότατα εναντίον των κομμουνιστών. Οργανά της ιδρύουν στην Κύπρο το Παγκύπριο Ενωτικό Μέτωπο (...) που με τις εφημερίδες του αρχίζει μια συστηματική επίθεση εναντίον της κυπριακής κυβέρνησης, του καθεστώτος της ανεξαρτησίας και των Κυπρίων κομμουνιστών" (Ν. Κρανιδιώτη: "Οι διεθνείς διαστάσεις του Κυπριακού", εκδόσεις "Θεμέλιο", σελ. 54).
Το Παγκύπριο Ενωτικό Μέτωπο, ήταν μία από τις πολλές παρακρατικές Οργανώσεις που δημιούργησε η Χούντα για την ανατροπή του Μακαρίου την οποία κατηγορούσε για προδοτικό ρόλο και για εγκατάλειψη της πολιτικής της Ένωσης με την Ελλάδα.
"Ο καθοδηγητής της οργάνωσης - γράφει ο Μ. Δρουσιώτης - είναι πια γνωστός. Ηταν η ελληνική ΚΥΠ και το Β' Επιτελικό γραφείο του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς" (Μ. Δρουσιώτη: "Η "εισβολή" της χούντας στην Κύπρο", εκδόσεις "Στάχυ", σελ. 91), ενώ ο Ν. Κρανιδιώτης δίνει πιο ολοκληρωμένη την εικόνα όταν σημειώνει πως πίσω από το Εθνικό Μέτωπο ήταν "και οι μυστικές αμερικανικές υπηρεσίες" (Ν. Κρανιδιώτη, στο ίδιο, σελ. 58 και "Ανοχύρωτη Πολιτεία" εκδόσεις "Εστία", τόμος Α' σελ. 557).
«Η δράση του "Εθνικού Μετώπου ήταν στα πρότυπα της ατομικής τρομοκρατίας (βομβιστικές επιθέσεις, κλοπές όπλων, δολοφονικές απόπειρες εναντίον προσώπων με θέση στον κρατικό μηχανισμό, καταλήψεις αστυνομικών τμημάτων κ.ά.). Έτσι η Κυπριακή κυβέρνηση υποχρεώθηκε, τον Αύγουστο του 1969, να θέσει την εν λόγω οργάνωση εκτός νόμου, αλλά αυτή συνέχισε να δρα παράνομα κάνοντας που και που την εμφάνισή της ως το Μάη του 1970. Ένα χρόνο αργότερα τη θέση της πήρε η ΕΟΚΑ Β'. Πριν όμως αναφερθούμε στη δράση της ΕΟΚΑ Β' οφείλουμε να σημειώσουμε πως μέσα στο κλίμα που είχε δημιουργηθεί με την τρομοκρατική δραστηριότητα του "Εθνικού Μετώπου", την υπονομευτική δράση της εθνικής φρουράς και των αμερικανονατοϊκών μυστικών υπηρεσιών, επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς, στις 8 Μάρτη του 1970, απόπειρα κατά της ζωής του Μακαρίου. Η ενέργεια αυτή, όπως αποδείχτηκε αργότερα με αδιάσειστα στοιχεία που παραδόθηκαν στον Κύπριο πρόεδρο - υπήρξε και σχετικό δημοσίευμα με αποκαλύψεις στο Γερμανικό περιοδικό "Σπίγκελ" τον Απρίλης 1970 - ήταν ενταγμένη σε σχέδιο που είχε καταστρωθεί στην Αθήνα με την κωδική ονομασία "Ερμής", το οποίο απέβλεπε στην πραξικοπηματική ανατροπή της κυβέρνησης Μακαρίου, στο διαχωρισμό Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και στη διχοτόμηση της Κύπρου ( Κ. Κάππος: "Εγκλημα εναντίον της Κύπρου", εκδόσεις "Γνώσεις", σελ. 50, Ν. Κρανιδιώτη: "Ανοχύρωτη Πολιτεία" τόμος Β', σελ. 13-20, Σ. Γρηγοριάδη: "Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας", τόμος 6ος, σελ. 129-130 κ.α.). Άλλωστε η χούντα με τις ενέργειές της δημιουργούσε όλο και εντονότερο ασφυκτικό κλοιό γύρω από τον Κύπριο Πρόεδρο και δε δίσταζε, για το σκοπό αυτό, να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο. Έργο της χούντας - αλλά όχι μόνο - ήταν η οργάνωση και ενίσχυση της ΕΟΚΑ Β' του Γρίβα καθώς και η χρησιμοποίηση των επισκόπων Πάφου, Κιτίου και Κερύνειας που έφτασαν ως το σημείο να αποφασίσουν το Μάρτη του 1973 - χωρίς να το πετύχουν – το «Εκκλησιαστικό Πραξικόπημα», την απόπειρα καθαίρεσης του αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Κορυφαία στιγμή το πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη που άνοιξε το δρόμο στην Τουρκική εισβολή.
Όταν ο Μακάριος επέστρεφε στην Κύπρο τον Δεκέμβρη του 1974, σταμάτησε στην Αθήνα και απατώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου αν πίστευε ότι θα γινόταν Πραξικόπημα απήντησε ότι «δεν πίστευα ότι θα είναι τόσο θεότρελλοι (αναφέρεται στην ΕΟΚΑ Β΄ και στην Χούντα) να το κάνουν, αφού ήξεραν ότι αυτό θα έφερνε τους Τούρκους στο νησί».
Νομίζω ότι αυτό είναι και το μεγάλο του λάθος: ότι πίστωνε τους φασίστες με πατριωτισμό.
Η συμπερίληψη της διάστασης του φύλου στη διεθνή Ατζέντα για την Eιρήνη και την Aσφάλεια υπήρξε μια μακρά διαδικασία που έχει πλέον ιστορία πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Τα Ηνωμένα Έθνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλοι Διεθνείς Οργανισμοί εισήγαγαν σταδιακά Οδηγίες, Αποφάσεις και Ψηφίσματα που δημιούργησαν ένα επαρκές κανονιστικό πλαίσιο αναφορικά με τις γυναίκες, τις συγκρούσεις και την οικοδόμηση της ειρήνης.
Το 2000 αποτελεί ιστορικό ορόσημο, όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών με την απόφαση 1325, UNSCR1325 (2000), αναγνώρισε επισήμως, για πρώτη φορά, τη μεταβαλλόμενη φύση του πολέμου, στο πλαίσιο του οποίου οι άμαχοι αποτελούν στόχο όλο και περισσότερο, και οι γυναίκες εξακολουθούν να αποκλείονται από τη συμμετοχή σε ειρηνευτικές διαδικασίες.
Η απόφαση αυτή ήταν το αποκορύφωμα αρκετών δεκαετιών συνηγορίας, από το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών και από οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, το αποτέλεσμα της συνεχώς αυξανόμενης αναγνώρισης ότι οι γυναίκες βιώνουν συγκρούσεις διαφορετικά από τους άνδρες και πως μια τέτοια διαφοροποίηση απαιτεί προσαρμοσμένη προσοχή και εμπειρογνωμοσύνη.
Το ψήφισμα αποτελείται από τέσσερις πυλώνες: 1) Ο ρόλος των γυναικών στην πρόληψη των συγκρούσεων, 2) η συμμετοχή τους στην οικοδόμηση της ειρήνης, 3) η προστασία των δικαιωμάτων τους κατά τη διάρκεια και μετά τη σύγκρουση, και 4) οι ειδικές ανάγκες τους κατά τον επαναπατρισμό, την επανεγκατάσταση και την αποκατάσταση, επανένταξη και ανασυγκρότηση μετά τη σύγκρουση.
Από το 2000, έχουν περάσει οκτώ ακόμη ψηφίσματα, στο πλαίσιο της Ατζέντας για την Γυναίκα, WPS, ενώ το 2008, εγκρίθηκε το πρώτο ψήφισμα (1820) σχετικά με τη σεξουαλική βία που σχετίζεται με συγκρούσεις (CRSV), αναγνωρίζοντας ότι η σεξουαλική βία όταν χρησιμοποιείται ως τακτική πολέμου αποτελεί απειλή για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια. Ο βιασμός και άλλες μορφές σεξουαλικής βίας δεν θεωρούνται πλέον αναπόφευκτες παρενέργειες της ένοπλης σύγκρουσης, αλλά αντιμετωπίζονται ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και οι διαμεσολαβητές και τα κράτη μέλη καλούνται να μεριμνήσουν ώστε το CRSV να συμπεριληφθεί ως απαγορευμένη πράξη σε διατάξεις εκεχειρίας και ειρηνευτικών συμφωνιών. Μόλις το 1998, ο βιασμός άρχισε να διώκεται ως έγκλημα Πολέμου από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, με αφορμή την πρώην Γιουγκοσλαβία, αφότου έγινε αντιληπτό ότι, κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία, Σέρβοι στρατιώτες είχαν στήσει στρατόπεδα βιασμών. Την ίδια περίοδο, αξιωματικοί της Ρουάντα κατηγορήθηκαν επίσης για βιασμό ως έγκλημα πολέμου, κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας του 1994. Η εκτενής κάλυψη των δύο δικών από τα ΜΜΕ προκάλεσε διεθνή κατακραυγή. Μέχρι τότε ο βιασμός θεωρούνταν μία κοινή τακτική πολέμου, βασισμένη στην πατριαρχική αντίληψη ότι η γυναίκα είναι κτήμα του άντρα και η μήτρα των παιδιών του, άρα η σωματική ατίμωση και κακοποίσή της είναι το ιδανικό μέσο ταπείνωσης του αντιπάλου. Όπως σημειώνει η σχετική Έκθεση του ΟΗΕ, ο βιασμός είναι ένα από τα πλέον υπο-αναφερόμενα εγκλήματα πολέμου. Οι γυναίκες, αν επιβιώσουν από την επίθεση, σπάνια μιλούν γι αυτήν σε οποιονδήποτε. Ενώπιον της Δικαιοσύνης φτάνουν μόνο τα πιο ειδεχθή περιστατικά ή τα δημόσια, που τα βλέπει όλη η κοινότητα.
Μια παγκόσμια μελέτη του 2015, για την εφαρμογή της UNSCR1325, διαπίστωσε ότι οι κοινότητες που πλήττονται από συγκρούσεις και γνώρισαν την ταχύτερη οικονομική ανάκαμψη και μείωση της φτώχειας είναι αυτές που είχαν περισσότερες γυναίκες με υψηλότερα επίπεδα ενδυνάμωσης.
Παρόλα αυτά, οι γυναίκες σε όλο το κόσμο παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αόρατες εξακολουθώντας να αποκλείονται από τις ειρηνευτικές και τις πολιτικές διαδικασίες και διαπραγματεύσεις λόγω θεσμικών διακρίσεων και εμποδίων, καθώς και κοινωνικών στερεοτύπων. Ακόμα και όταν συμβάλλουν στη διαμεσολάβηση και στη διατήρηση της ειρήνης, η συνεισφορά τους είναι σπάνια ορατή. Η ουσιαστική συμμετοχή σημαίνει ότι οι γυναίκες βρίσκονται στο τραπέζι όταν διεξάγονται διαπραγματεύσεις και ότι τα συμφέροντα και οι εμπειρίες των γυναικών αντικατοπτρίζονται πλήρως στις ειρηνευτικές διαδικασίες και ότι οι γυναίκες λαμβάνονται εξίσου υπόψη στις προσπάθειες ανάκαμψης μετά τις συγκρούσεις.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Κύπρου, όπου τα τελευταία 62 χρόνια μονάχα τρεις Ελληνοκύπριες γυναίκες και μία Τουρκοκύπρια είχαν ενεργό συμμετοχή στις διαπραγματεύσεις, ενώ σήμερα συνδιαλέγονται δύο ηγέτες, δύο επικεφαλής διαπραγματευτές και δύο εκπρόσωποι, όλοι άνδρες.
Φυσικά, όταν σημειώνουμε την αναγκαιότητα συμμετοχής γυναικών, εννοούμε γυναίκες που εκφέρουν φεμινιστικό λόγο και όχι γυναίκες, που έχοντας ενστερνιστεί πλήρως τα πατριαρχικά πρότυπα, διαιωνίζουν αντιλήψεις και στερεότυπα, και με την εργαλειοποίησή τους από το σύστημα λειτουργούν ανασταλτικά στους γυναικείες αγώνες.
Βάσει των στοιχείων των Ηνωμένων Εθνών, τα 24 τελευταία χρόνια έγιναν παγκοσμίως 36 ειρηνευτικές αποστολές, το 98% αυτών που μετείχαν ήταν άνδρες, ενώ τα επτά τελευταία χρόνια το 50% των αποστολών αυτών απέτυχαν. Σημειώνεται ότι οι συμφωνίες ειρήνης, που διαρκούν περισσότερο, είναι αυτές που εξασφαλίζουν την ανθρώπινη ασφάλεια, το περιβάλλον, την οικονομία, δηλαδή οι συμφωνίες που σέβονται και διασφαλίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, βασικός πυλώνας των οποίων είναι η πλήρης και ουσιαστική Ισότητα των Φύλων.
Η ενεργός συμμετοχή των γυναικών στις θέσεις λήψης πολιτικών αποφάσεων είναι ο πιο σημαντικός και κρίσιμος πυλώνας στην επιτυχή εφαρμογή της απόφασης του 2000.
Απαιτείται να καταβληθούν προσπάθειες έτσι ώστε οι γυναίκες να συμπεριληφθούν πλήρως και να συμμετέχουν κατ’ ίση αναλογία στην πρόληψη των συγκρούσεων, στην οικοδόμηση αλλά και στη διατήρηση της ειρήνης. Η ενδυνάμωση των γυναικών τόσο οικονομικά-πολιτικά όσο και κοινωνικά, είναι απαραίτητη προκειμένου να οικοδομήσουμε σταθερές αξίες στην κοινωνία. Απαιτείται η σταθερή προώθηση της πλήρους συμμετοχής των γυναικών σε διαδικασίες πρόληψης των συγκρούσεων, οικοδόμησης και διατήρησης της ειρήνης αλλά και στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και η υποστήριξη γυναικών υποψηφίων στις εκλογές, πολιτικές και συνδικαλιστικές, με προγράμματα κατάρτισης και καθοδήγησης, όπως και η ενδυνάμωση και συμμετοχή των γυναικών έτσι ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν επί ίσοις όροις με τους άνδρες θέσεις στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Από το αιματοκύλισμα στη Σάρπβιλ στις 21 Μαρτίου του 1960, κατά διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν ενάντια στο Απαρτχάιντ, και ως τις μέρες μας, ο ρατσισμός παραμένει μια σκοτεινή σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Οι παγκόσμιες κοινωνικές αλλαγές επιβάλλουν τη συνεχή προσαρμογή σε θέματα προστασίας ελευθεριών και δικαιωμάτων. Η βία σε όλες τις μορφές αλλάζει συνεχώς πρόσωπο και είναι αδήριτη ανάγκη να αναγνωρίσουμε έγκαιρα τις νέες ανάγκες και να θωρακίσουμε θεσμικά ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα. Επιτακτική είναι η ανάγκη εγρήγορσης για τη διασφάλιση και προστασία τους, από το σύνολο της κοινωνίας.
Εξαντλώντας κάθε περιθώριο που δίνει το Σύνταγμα και το νομικό πλαίσιο, οφείλουμε να εξαλείψουμε τον κίνδυνο γι' αυτούς που μπορεί να θεωρηθούν έκφραση του διαφορετικού. Γιατί στην πραγματικότητα, είμαστε όλοι διαφορετικοί άλλα και απόλυτα ίσοι.
Η ελευθερία μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ελευθερία του άλλου και κάθε προσπάθεια διακήρυξης μίσους, από οποιονδήποτε, πρέπει να μας βρει σθεναρά και αδιαπραγμάτευτα αντιμέτωπους, συνολικά ως κοινωνία.
Η ρητορική μίσους, παρούσα στον δημόσιο λόγο ακόμη και δια στόματος βουλευτών της πλειοψηφίας, τα σύγχρονα πογκρόμ κατά μεταναστών, ομοφυλόφιλων, μειονοτήτων και διεθνώς αναγνωρισμένων ευπαθών ομάδων πρέπει να παταχθούν με κάθε θεσμικό τρόπο και διαμέσου της Δικαιοσύνης, έγκαιρα και αποτελεσματικά, ώστε το φαινόμενο να μην αφεθεί για άλλη μια φορά στην ιστορία ανεξέλεγκτο στα χέρια μιας βίαιης εγκληματικής μειοψηφίας και καταστεί στο τέλος ολέθριο για το σύνολο της κοινωνίας.
Η ρατσιστική βία στρέφεται κατά οποιουδήποτε προσώπου το οποίο μπορεί να θεωρηθεί «διαφορετικό», λόγω φυλής, χρώματος, θρησκείας, γενεαλογικών καταβολών, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου, αναπηρίας.
Απέναντι στη ρητορική του μίσους και στη ρατσιστική βία όλες οι εξουσίες, η καθεμία στην ανεξάρτητη λειτουργία της και από την διακριτή θέση της στο Κράτος Δικαίου, οφείλουν να μάχονται για την προστασία όλων των πολιτών που στοχοποιούνται λόγω των χαρακτηριστικών τους. Η προστασία κάθε πολίτη από τη ρατσιστική βία και τον ρατσιστικό λόγο δεν αποτελεί μόνο ατομικό δικαίωμα του πολίτη, αλλά συλλογικό δικαίωμα για τη διαφύλαξη και την προστασία της Δημοκρατίας και της ειρηνικής συνύπαρξης.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε τεσσερισήμιση χρόνια διακυβέρνησης, με ‘όλα τα λάθη της, τις παλινδρομήσεις της, τις αστοχίες της, τις φοβίες της, έλαβε σειρά μέτρων με στόχο αφενός την άρση αδικιών του παρελθόντος και την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης και αφετέρου την εμπέδωση και προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το σύνολο των πολιτών.
Θεσπίστηκε το νέο Σύμφωνο Συμβίωσης, με επέκταση στα ομόφυλα ζευγάρια.
Καταργήθηκαν αναχρονιστικές διατάξεις που εισήγαγαν διάκριση σε βάρος των ΛΟΑΤ ατόμων, όπως το άρθρο 347 του Ποινικού Κώδικα (παρά φύση ασέλγεια).
Ενισχύθηκε η αντιρατσιστική νομοθεσία (τροποποίηση του άρθρου 82 Α ΠΚ, νέο άρθρο 361 Β ΠΚ)
Συγκροτήθηκε το Εθνικό Συμβούλιο κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας, με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Διοίκησης και της Κοινωνίας των Πολιτών, το οποίο ανέλαβε πρωτοβουλίες για την πρόληψη και την αντιμετώπιση του ρατσισμού και του ρατσιστικού εγκλήματος.
Εκπονήθηκε Εθνικό Σχέδιο Δράσης κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας.
Υπεγράφη «Συμφωνίας Συνεργασίας για την αντιμετώπιση των ρατσιστικών εγκλημάτων στην Ελλάδα», στο πλαίσιο προγράμματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το οποίο κατακυρώθηκε στο Γραφείο Δημοκρατικών Θεσμών και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΑΣΕ (ODIHR).
Θεσπίστηκε Εθνικός Μηχανισμός Εποπτείας της εφαρμογής των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Ψηφίστηκε ο νόμος 4443/2016 για την ίση μεταχείριση, με τον οποίο επήλθαν σημαντικές αλλαγές στο συναφές θεσμικό πλαίσιο.
Καταργήθηκε η υποχρεωτική εφαρμογή της Σαρία στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.
Ψηφίστηκε ο νόμος 4488/2017 με τον οποίο θεσπίστηκαν κατευθυντήριες αρχές για την υλοποίηση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με αναπηρίες.
Ψηφίστηκε ο νόμος 4491/2017 για την νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου.
Κυρώθηκε η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας, η γνωστή Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, με το νόμο 4531/2018.
Με πρωτοβουλία του Εθνικού Συμβουλίου κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας, εκδόθηκε φυλλάδιο με τίτλο «Η Δημόσια Διοίκηση απέναντι στο ρατσιστικό έγκλημα» με σκοπό την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της Δημόσιας Διοίκησης σχετικά με το ρατσιστικό έγκλημα και την αντιμετώπισή του.
Το νομοθετικό πλαίσιο αρκεί, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα; Σαφώς και όχι, διότι οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το νομοθετικό μας οπλοστάσιο πλέον είναι αρκετά οχυρωμένο. Κύρια προϋπόθεση είναι η αλλαγή νοοτροπίας και η αύξηση της ευαισθητοποίησης, η οποία θα επιτευχθεί τόσο μέσω των δράσεων της Πολιτείας, που δεν πρέπει να δείχνει καμία ανοχή στο ρατσισμό, τις διακρίσεις και τη μισαλλοδοξία, όσο και μέσω της κινητοποίησης της Κοινωνίας των Πολιτών.
Εμείς, όσοι εμπλακήκαμε στο συγκεκριμένο θέμα με τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα λάθη μας, είμαστε περήφανοι, γιατί, βγήκαμε μπροστά και συγκρουστήκαμε με νοοτροπίες και προκαταλήψεις. Διαχρονικός στόχος μας, η πλήρης και ολοκληρωτική χειραφέτηση της κοινωνίας. Η κυβέρνηση της ΝΔ, εκτός από επικοινωνιακά πυροτεχνήματά, τι θα μπορούσε να μας απαντήσει μετά από 3, σχεδόν, χρόνια διακυβέρνησης;
Ο τρόπος εκλογής Προέδρου και μελών της Κεντρικής Επιτροπής για ένα Κόμμα της Αριστεράς δεν είναι διαδικαστικό ζήτημα, αλλά βαθιά πολιτικό και οφείλει να αντιστοιχεί σε κοινωνικά αιτήματα.
Η προσωπολατρεία και ο αρχηγισμός είναι στην αντίπερα όχθη των αξιών μας: Με την εκλογή από τα μέλη καταργείται η δημοκρατική Αρχή, τα αντίβαρα της εξουσίας. Ο δικός μας Πρόεδρος δεν συνομιλεί με την ιστορία, εκλέγεται από το ανώτατο καθοδηγητικό Όργανο που είναι το Συνέδριο και λογοδοτεί σε αυτό. Οποιαδήποτε άλλη καινοφανής ιδέα το εκφυλίζει και το ευνουχίζει, ιδιαίτερα όταν εξ’ αρχής κατατέθηκε με τρόπο ανορθόδοξο, εκτός διαδικασίας, όχι στην αρμόδια Επιτροπή Καταστατικού.
Πρόκειται για ένα γοητευτικό παιχνίδι λέξεων που ρευστοποιεί το Κόμμα και αποδυναμώνει τις Οργανώσεις, χωρίς τις οποίες Κόμμα δεν υπάρχει.
Ένα σώμα τουλάχιστον 5000 συνέδρων δεν είναι κονκλάβιο, πρόκειται για μία απόλυτη αντιστοίχιση με την ανάπτυξη του Κόμματος, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα Συνέδρια του DieLinke, του Εργατικού Κόμματος ή ακόμη και του SPD κυμαίνονται μεταξύ 800 και 1800 Συνέδρων.
Επιπλέον, η ισότιμη εκπροσώπηση φαλκιδεύεται είτε με τον ορισμό 50 αριστίνδην μελών στην ΚΕ, με αυτό τον τρόπο βάζουμε από το παράθυρο τις τάσεις που κατά τα άλλα ξορκίζουμε, είτε γιατί δεν επεκτείνεται στην κομματική κορυφή, όπως γίνεται στα άλλα Κόμματα που έχουν τη σχετική ρύθμιση (συμπρόεδροι, Αντιπρόεδροι) και το ίδιο συμβαίνει και με τις θητείες των αιρετών, οι οποίες δεν ισχύουν για τον Πρόεδρο.
Η εκλογή της ΚΕ από το Συνέδριο διασφαλίζει την περιφερειακότητα, την τοπικότητα, την κοινωνικότητα, ενώ η εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής σε Πανελλαδική κλίμακα από ενιαίο ψηφοδέλτιο, εν είδει ευρωεκλογών, θα ευνοήσει τους πλέον αναγνωρίσιμους και θα στερήσει το Κόμμα από άγνωστα στους πολλούς, αλλά πολύτιμα για την καθημερινή κομματική δουλειά στελέχη. Θα αποκλειστούν άνθρωποι από τα Κινήματα, τον Συνδικαλισμό, τους αγρότες, άνθρωποι που τους γνωρίζει μόνο η κοινότητα στην οποία δραστηριοποιούνται.
Οι καιροί απαιτούν Κόμμα μαζικό και ζωντανό με μέλη που θα συμμετέχουν στην κομματική ζωή και θα ασκούν έλεγχο και όχι με μέλη φαντάσματα, με μέλη τύπου followers για κάθε χρήση που θα μετέχουν ως προσωπικός στρατός σε ψηφοφορίες για να καθορίζουν πλειοψηφίες και μειοψηφίες. Αν και τα 60.000 μέλη συμμετείχαν στις διαδικασίες, ενημερώνονταν, ενδιαφέρονταν, συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν θα ήμουν η πρώτη που θα υποστήριζε την εκλογή Προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής από τη βάση.
Οφείλουμε να δούμε το Συνέδριο ως ευκαιρία να συναντηθούμε με ανθρώπους με κοινές απόψεις, όπου θα καθοριστούν οι όροι των συμμαχιών και ο τρόπος αντιπολίτευσης με σαφή και αταλάντευτο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με στόχο τον μετασχηματισμό της κοινωνίας, το Σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία με ένα Κόμμα, και όχι Παράταξη της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με ενιαία πολυτασικότητα που είναι κατάκτηση του χώρου
