Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση και λυπάμαι που δεν μπορώ να είμαι παρούσα, καθώς από 5 έως 7 Ιουνίου λαμβάνει χώρα το Συνέδριο του κόμματός μου, της Δημοκρατικής Αριστεράς, για την Προεδρία του οποίου και έχω θέσει υποψηφιότητα.
Γυναίκα και πολιτική, λοιπόν: Με βάση στοιχεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών τον Ιανουάριο του 2015, το ποσοστό των γυναικών που εκλέγονται παγκοσμίως είναι μόλις 22% επί του συνόλου. Αναφορικά με την Ευρώπη: Με στοιχεία του Ιανουαρίου τρέχοντος, στις σκανδιναβικές χώρες η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των γυναικών αγγίζει το 41,5%, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη μόλις το 23,8%. Χαρακτηριστικά, στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, μόλις λίγο πάνω από το 1/3 των βουλευτών είναι γυναίκες.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός η μεγάλη πρόοδος που έχει συντελεστεί τα τελευταία 20 χρόνια, για την ακρίβεια ο διπλασιασμός του ποσοστού των γυναικών στα εθνικά κοινοβούλια. Όταν όμως αυτό μεταφράζεται μόλις στο 22% επί του συνόλου, έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε για να φτάσουμε στο επιθυμητό. Από το τοπικό ακόμη επίπεδο, έως αυτό της κεντρικής πολιτικής σκηνής, οι γυναίκες συναντούν πολλά εμπόδια, και στο να ηγηθούν αλλά ακόμη και στην πολιτική συμμετοχή τους. Ακόμη κι όταν το καταφέρνουν –και φέρνω ως παράδειγμα πρώτα τη χώρα μου, την Ελλάδα-, έρχονται αντιμέτωπες με πρακτικές, συμπεριφορές και στερεότυπα που κάθε άλλο παρά ίση μεταχείριση φανερώνουν. Ο υφέρπων σεξισμός, τόσο αποκρυσταλλωμένος και βαθιά ριζωμένος, φαντάζει ακόμη και σε γυναίκες ως νόρμα, δεχόμενές τον ως παγιωμένη κατάσταση, χωρίς αντίδραση και δημόσια καταγγελία. Και η ιστορία έχει δείξει πως αν οι γυναίκες δεν ξεπεράσουν όχι μόνο την αυτολογοκρισία τους, αλλά και αυτή ακόμη τη φοβία της αντίδρασης, μπορεί τα ποσοστά πολιτικής εκπροσώπησής τους να αυξάνονται ποσοτικά, αλλά πίσω από κλειστές πόρτες η κατ' ουσίαν ισότητα των φύλων, ποιοτική, πολιτική και συνεπώς βαθύτατα κοινωνική, παραμένει στόχος και όχι κατάκτηση.
Τα βήματα που έχουν συντελεστεί είναι σημαντικά, είναι μετρήσιμα, δεν είναι όμως αρκετά. Και δεν είναι μόνο η ποσοστιαία εκπροσώπηση που πρέπει να αυξηθεί.
Πρέπει όλες να βγούμε δημόσια απέναντι σε απαξιωτικές και σεξιστικές συμπεριφορές προς τις γυναίκες που ασχολούνται με την πολιτική. Οφείλουμε όλες να δείξουμε ακόμη περισσότερο δυναμισμό, ώστε οι κυβερνητικές θέσεις να γίνουν αναλογικότερα κατανεμημένες ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Είναι χρέος μας να παλέψουμε, όπως άλλωστε και στην αγορά εργασίας, για να ανατρέψουμε στερεότυπα και δομικά εμπόδια, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο. Ο χώρος της πολιτικής είναι καθοριστικός και βαθύτατα συμβολικός για την ισότητα των φύλων, ποιοτική και όχι μόνο σε ποσοστά εκπροσώπησης. Ας διεκδικήσουμε, ακόμη πιο σθεναρά και θαρραλέα, πραγματική ισότητα, δε θα μας χαριστεί.
Κλείνοντας, εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου σας και εύχομαι η επόμενη συνάντηση να μας βρει πιο δυνατές και ακόμη πιο κοντά σε αυτό που διεκδικούμε.
Αγαπητές όλες και όλοι,
Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής και του Προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς σας ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση.
Το κόμμα μας έχει διαχρονικά άριστη και γόνιμη συνεργασία με τις Κυπριακές Οργανώσεις και εγώ προσωπικά, και λόγω της εμπλοκής μου στην πρωτοβουλία «Έτος Κύπρου» έχω την ευκαιρία να ανταλλάσω απόψεις συχνά με πολλούς από εσάς.
Η Ομοσπονδία σας γιορτάζει σήμερα τα 25 χρόνια δράσης της, όμως η παρουσία και η δράση των Κυπρίων στον ελλαδικό χώρο είναι διαχρονική, άρρηκτα συνδεδεμένη με όλες τις ιστορικές φάσεις. Πρόσφατα η ιστορική έρευνα ανέδειξε τη συμβολή των Κυπρίων στα πνευματικά κινήματα της Νεώτερης Ελλάδας. Δεν ξεχνώ ότι η Ομοσπονδία σας με τίμησε πριν από πέντε χρόνια για άρθρο μου σχετικά με τη συμβολή τω Κυπρίων λογίων στο Νεοελληνικό Διαφωτισμό και σας είμαι δια βίου ευγνώμων.
Παρά το μικρό του πληθυσμού και τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετώπιζε το νησί σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του, οι Κύπριοι δε δίστασαν λεπτό και βοήθησαν με τις, αντικειμενικά, περιορισμένες δυνάμεις τους την Ελλάδα σε όλες τις κρίσιμες φάσεις των αγώνων και της ιστορίας της: από τη συμμετοχή στη Φιλική Εταιρεία και την ελληνική Επανάσταση, την κατάταξη εθελοντών στους Βαλκανικούς Πολέμους και τη Μικρασιατική εκστρατεία ως τη συμμετοχή στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την αντιστασιακή δράση Κυπρίων φοιτητών.
Οι Κύπριοι , οι οποίοι επέλεξαν να ζήσουν στην Ελλάδα και να δώσουν από την πατρίδα μας τον αγώνα για δίκαιη επίλυση του εθνικού προβλήματος, μπόλιασαν την ζωή στην χώρα μας με τη δημιουργικότητα, το πνεύμα τους και την φιλομάθειά τους. Ξεχώρισαν και ξεχωρίζουν σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής και είναι μπροστάρηδες σε όλες τις καινοτόμες δράσεις.
Σήμερα, που το Κυπριακό βρίσκεται σε μία ακόμη κρίσιμη καμπή και οι ελπίδες για δίκαιη και βιώσιμη επίλυση έχουν αναπτερωθεί λόγω και των πολιτικών εξελίξεων στα Κατεχόμενα, οι Κύπριοι της Ελλάδος δίνουν και πάλι δυναμικό παρόν στις εξελίξεις και το διάλογο, κινητοποιώντας κόσμο και δημοσιοποιώντας τις διαστάσεις του ζητήματος. Σε αυτό το πλαίσιο είναι εξάλλου και η ενημέρωση που θα μας γίνει το απόγευμα από τον Πρέσβη κ. Ανδρέα Μαυρογιάννη, συνομιλητή της Ε/Κ πλευράς, ο οποίος θα μας ενημερώσει για τις εξελίξεις στο Κυπριακό και την επανέναρξη των συνομιλιών.
Κλείνοντας εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου σας και εύχομαι η επόμενη συνάντησή μας να συμπέσει με την διευθέτηση του εθνικού ζητήματος στο πνεύμα της τελικής πράξης του Ελσίνκι, με λύση δίκαιη και λειτουργική στο πλαίσιο μια διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας που θα κατοχυρώνει μια διεθνή προσωπικότητα, μια αδιαίρετη κυριαρχία και μια ιθαγένεια.
Αγαπητές όλες και όλοι,
Τον Παύλο Χρήστου τον γνώριζα μέσα από τα βιβλία του, τα οποία μελετούσα και συμβουλευόμουν τόσο από επιστημονικό ενδιαφέρον, όσο και ως τομεάρχισσα Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Τον γνώρισα προσωπικά πριν από έναν χρόνο λόγω της κοινής μας εμπλοκής στο Έτος Κύπρου.
Εκτίμησα τόσο την ευρυμάθεια και την πολυγραφότητα του στα θέματα στρατηγικής και εξωτερικής πολιτικής, την αναλυτική και συνθετική του σκέψη όσο και τη διάθεση του να αφουγκράζεται διαφορετικές απόψεις αλλά και την ικανότητα του να συνθέτει αυτές τις διαφορετικές απόψεις και να τις μετατρέπει σε θέσεις έγκυρες και τεκμηριωμένες.
Υπό αυτήν την έννοια θέλω, για μία ακόμη φορά, να ευχαριστήσω για την πρόσκληση και να δηλώσω ότι νοιώθω τιμή που κλήθηκα να πω δυο λόγια για το νέο του βιβλίο.
Ο Ενιαίος Αμυντικός Χώρος έχει απασχολήσει κατά κόρον την Ελλάδα, την Κύπρο αλλά και την Τουρκία την τελευταία 20ετία. Από το Το Νοέμβριο του 1993, που διακηρύχθηκε από τις Κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου, ως απάντηση στο «η Κύπρος είναι μακρυά» του Κων. Καραμανλή, είχε πολλαπλά οφέλη για το ηθικό του Ελληνισμού της Κύπρου και την αμυντική ικανότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ιδιαίτερα στους τομείς της θάλασσας και του αέρα στους οποίους υπάρχει μεγάλο ανισοζύγιο δυνάμεων. Η υιοθέτηση του δόγματος ήταν πράξη αναγκαία για την αντιμετώπιση της Τουρκικής επιθετικότητας στην Κύπρο και του ελλείμματος στην πλάστιγγα Τουρκική Στρατιωτική Απειλή/Αμυντική ικανότητα της Κύπρου.
Το κύριο χαρακτηριστικό του «Δόγματος» είναι ο καθαρά αμυντικός χαρακτήρας και στόχος του η αποτροπή ή η αντιμετώπιση κάθε επιθετικής ενέργειας, εναντίον του ενός ή και των δύο μερών. Με την διακήρυξη του, υπογραμμίζεται με έμφαση η δέσμευση της Ελλάδας να θεωρεί ως αιτία πολέμου (casus belli) οποιαδήποτε τουρκική απόπειρα προέλασης στην ελεύθερη Κύπρο.
Ο Παύλος Χρήστου στο νέο του βιβλίο, με αφορμή την υιοθέτηση του Δόγματος και τις έντονες αντιρρήσεις από την τουρκική πλευρά αλλά και τις επιφυλάξεις που εξέφρασαν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας αλλά και άλλων χωρών, αναλύει το θεμελιώδες ερώτημα για την πολιτική επιλογή μεταξύ στρατηγικής Άμυνας και απλής στρατηγικής αποτροπής.
Η επιλογή της στρατηγικής εξαρτάται από την εκτίμηση της κατάστασης και της αντιστοιχία του σκοπού με τα μέσα. Αυτό που χρειάζεται είναι να εκτιμώνται σε καθημερινό επίπεδο από την Ελλάδα και την Κύπρο τα παρακάτω θέματα όπως εξαιρετικά τα παραθέτει ο συγγραφέας:
• Πόσο έχουμε καθορίσει επακριβώς τους εθνικούς μας στόχους και την κύρια εθνική απειλή;
• Υπάρχει εθνική συναίνεση και εθνικό φρόνημα για την προάσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων;
• Πόσο ικανή, αξιόπιστη και αξιόμαχη είναι ηγεσία για την προάσπιση των εθνικών μας στόχων;
• Πως αξιολογούμε την αποφασιστικότητα, δυναμικότητα και ετοιμότητα για την πραγμάτωση των εθνικών μας στόχων;
• Υπάρχουν οι αναγκαίοι οικονομικοί πόροι για την υποστήριξη των επιθυμητών στρατηγικών κατευθύνσεων;
• Πόσο αξιόπιστες και αποτελεσματικές είναι διεθνείς σχέσεις, η συμμετοχή σε συμφωνίες και διεθνείς συμμαχίες;
• Πως καθορίζεται η επάρκεια στρατιωτικού εξοπλισμού και ως εκ τούτου η ύπαρξη στρατιωτικής βιομηχανίας και προγραμμάτων εξοπλισμών;
• Πόσο αξιόπιστο είναι το σύστημα πληροφοριών;
Το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου κρίνεται επιτυχημένο καθότι κυρίως κατά την περίοδο 1995-2000 εξύψωσε την κοινή στρατηγική Άμυνας Ελλάδας-Κύπρου και δημιούργησε την απαραίτητη αποτρεπτική φήμη.
Σήμερα, και με την ανάληψη της ηγεσίας της τουρκοκυπριακής κοινότητας από τον διαχρονικά υπέρμαχο της δικοινοτικής φιλίας και προσέγγισης Μουσταφά Ακιτζί, το κυπριακό εισέρχεται σε νέα φάση. Ήδη φαίνεται ότι ξαναρχίζουν οι δικοινοτικές συνομιλίες και όλοι ελπίζουμε σε μια ουσιαστική πρόοδο.
Ο ειλικρινής διάλογος αποτελεί το μόνο δρόμο για την επίλυση των διμερών προβλημάτων. Διάλογος με σεβασμό στους κανόνες του διεθνούς δικαίου, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις μέσα στο πνεύμα της τελικής πράξης του Ελσίνκι.
Θυμίζω ότι διακηρυγμένη θέση και των δύο πλευρών είναι μια λύση δίκαιη και λειτουργική στο πλαίσιο μια διζωνικής, δικοινοτικής Ομοσπονδίας που θα κατοχυρώνει μια διεθνή προσωπικότητα, μια αδιαίρετη κυριαρχία και μια ιθαγένεια.
Κλείνοντας θέλω να τονίσω την πολύ ενδιαφέρουσα θέση που υπερασπίζει ο Παύλος Χρήστου στο βιβλίο του. Η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής κυριαρχίας προϋποθέτει μια γενικότερη ανεξαρτησιακή και αναπτυξιακή πορεία της χώρας μας στο πλαίσιο ενός καθεστώτος ολόπλευρου εκδημοκρατισμού.
Με άλλα λόγια η εδαφική ακεραιότητα συνδέεται με την δημοκρατία και την ανάπτυξη.
Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο και στον φίλο Παύλο να είναι γερός και δημιουργικός και να συνεχίσει να προβληματίζεται και να μας προβληματίζει δημιουργικά και γόνιμα.
Ευχαριστώ πολύ.
Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής, του Προέδρου και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Δημοκρατικής Αριστεράς, σας ευχαριστώ για την πρόσκληση στο Συνέδριό σας.
Κατ' αρχήν θα ήθελα να σχολιάσω κάποια σημεία που ακούστηκαν μέχρι τώρα από τους προλαλήσαντες: χαίρομαι κατ' αρχήν γιατί συμφωνούμε ότι υπάρχει φτώχεια στην Ελλάδα. Γιατί πολλές φορές, ακούγοντας στη Βουλή τοποθετήσεις βουλευτών της συγκυβέρνησης θέλω να τους ρωτήσω τι καιρό κάνει στον πλανήτη τους. Και η φτώχεια δεν είναι μόνο οικονομικό μέγεθος ή κοινωνικός δείκτης. Η ακραία φτώχεια διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό, χτυπά τον σκληρό πυρήνα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αφού καταλύει στην ουσία του το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση. Δεύτερον, άκουσα μία συλλήβδην καταδίκη των μη Κυβερνητικών Οργανώσεων: θέλω να σημειώσω ότι οι ΜΚΟ είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, πολλές ΜΚΟ, στην Ελλάδα και το εξωτερικό κάνουν θαυμάσια δουλειά, έχουν αναδείξει σειρά από προβλήματα που θα αγνοούσαμε και είναι αυτές που καλούμε στις Επιτροπές της Βουλής για ακρόαση προκειμένου να διαμορφώσουμε άποψη. Υπάρχουν στρεβλώσεις; Περιπτώσεις κατάχρησης δημοσίου χρήματος; ΜΚΟ φαντάσματα, οχήματα προσπορισμού προσωπικού οφέλους; Φυσικά και υπάρχουν. Και δουλειά της χρηστής διοίκησης είναι ακριβώς αυτή. Να τις υποδείξει και να πατάξει αυτά τα φαινόμενα.
Αγαπητές όλες και όλοι,
Πάνω από 100.000 συμπολίτες μας, δεν έχουν οδηγηθεί στο περιθώριο, χάρη στο πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που το έχει καταξιώσει στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας.
Ένα πρόγραμμα που υλοποιείται επί πολλά χρόνια από την τοπική αυτοδιοίκηση με μεγάλη επιτυχία και ανταπόκριση, αφού ο θεσμός που βρίσκεται πιο κοντά στον πολίτη, έχει αποδείξει ότι μπορεί να ασκεί με επιτυχία κοινωνική πολιτική, να λειτουργεί δομές που έχουν ανάγκη οι τοπικές κοινωνίες.
Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της κρίσης, τόσο το Βοήθεια στο Σπίτι, όσο και άλλα κοινωνικά προγράμματα, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να εφευρεθούν. Το Βοήθεια στο σπίτι είναι αυτό που προστάτευσε πολίτες ανήμπορους, ηλικιωμένους που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν ή να υποστηριχθούν από το περιβάλλον τους και Άτομα με Ειδικές Ανάγκες να μην οδηγηθούν στο περιθώριο. Να ζήσουν με αξιοπρεπείς όρους χωρίς να οδηγηθούν σε νοσοκομειακά ή προνοιακά ιδρύματα. Συνέβαλε δηλαδή τα μέγιστα και στο νοσηλευτικό και ασφαλιστικό σύστημα.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οφείλεται στην τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία με επιμονή και σθένος διεκδικεί επί χρόνια τη συνέχισή του και την εξασφάλιση της χρηματοδότησής του. Και από το βήμα αυτό δεν μπορούμε παρά να χαρακτηρίσουμε ως θετική εξέλιξη την παράτασή του ως την 31η Δεκεμβρίου 2015, με διασφάλιση της χρηματοδότησης με 120 εκατομμύρια ευρώ και με διατήρηση όλων των θέσεων εργασίας. Η Δημοκρατική Αριστερά και αυτή τη φορά, όπως έχει κάνει επανειλημμένως στο πλαίσιο του Κοινοβουλευτικού Ελέγχου, στήριξε τη νομοθετική ρύθμιση, θεωρώντας ότι κινείται σε θετική κατεύθυνση.
Παράλληλα, θεσμοθετήθηκε και η διάδοχη μορφή του προγράμματος από τον Ιανουάριο του 2016 με δύο επιμέρους προγράμματα. Το «Κατ' οίκον φροντίδα συνταξιούχων» για τους συνταξιούχους του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ και για το «Κατ' οίκον κοινωνική φροντίδα» για τους οικονομικά αδύναμους, ηλικιωμένους, ανασφάλιστους, αλλά και για τα άτομα με αναπηρία.
Αυτό σημαίνει αφενός ότι πρέπει έγκαιρα να δούμε όλες τις λεπτομέρειες της μετάβασης στο νέο καθεστώς, ώστε να μην υπάρξουν κενά, αφετέρου να μη βρεθούμε σε νέα προβλήματα ως προς τη χρηματοδότηση.
Είναι όμως λύση η διαρκής αναζήτηση ανανέωση της χρηματοδότησης σε ετήσια βάση για ένα πρόγραμμα που έχει αποδείξει, όχι μόνο ότι καλύπτει με επιτυχία υπαρκτές ανάγκες, και προσφέρει υπηρεσίες που απαιτούνται από ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος;
Οι προοπτικές του προγράμματος πρέπει να είναι η ενίσχυση, η διατήρηση των θέσεων εργασίας, η διασφάλιση των αναγκαίων πόρων και η διεύρυνση των υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας και σε ανήμπορους πολίτες που ζουν μέσα στην φτώχια και των οποίων, δυστυχώς ο αριθμός έχει αυξηθεί απειλητικά.
Οι εργαζόμενες του προγράμματος εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μεγάλα διαστήματα απλήρωτες, με την ανασφάλεια αν και την επόμενη χρονιά θα έχουν δουλειά. Σε αυτές τις συνθήκες κοινωνικοί λειτουργοί, νοσηλεύτριες, οικιακές βοηθοί, συνεχίζουν να εργάζονται και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε χιλιάδες ηλικιωμένους και ανήμπορους συμπολίτες μας. Υποστηρίζουν ψυχικά, μεταφέρουν φάρμακα, παρέχουν νοσηλευτικές υπηρεσίες, καθαρίζουν τα μοναχικά σπίτια του παππού ή της γιαγιάς που περίμεναν αυτά τα πρόσωπα σαν όαση στην μοναξιά τους, στις πόλεις αλλά κυρίως σε μακρινά χωριά, όπου απουσιάζουν τα παιδιά, ή και τα ίδια είναι άνεργα ή πιέζονται από τη συρρίκνωση του οικογενειακού εισοδήματος.
Όλοι γνωρίζουμε λοιπόν ότι σε αυτές τις συνθήκες έχουν δείξει παραδειγματική αφοσίωση, έως και αυτοθυσία.
Η επιτυχία όλων των προγραμμάτων εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο αυτά ανταποκρίνονται στα προβλήματα των πολιτών. Για το σκοπό αυτό , θα πρέπει να αξιοποιηθεί η καταγραφή των ποιοτικών χαρακτηριστικών όσων εντάσσονται στο Πρόγραμμα (ηλικία, είδος προβλήματος, οικογενειακό περιβάλλον, φορέας ασφάλισης κ.α.).
Είναι όμως αρκετό να μιλάμε σήμερα απλώς για τη συνέχιση του προγράμματος με όρους δεκαετίας του 2000; Με άλλες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο; Είναι βέβαιο ότι οι ραγδαίες αλλαγές που συντελούνται, επιβάλλουν να δούμε τη διεύρυνση κριτηρίων αλλά και τη συνέργεια όλων των κοινωνικών προγραμμάτων με βάση τις νέες ανάγκες που δημιουργούνται.
Με σοβαρότητα, με ρεαλισμό αλλά και με διάλογο ειλικρινή και ανοιχτό με όλους: τα συναρμόδια Υπουργεία, την Αυτοδιοίκηση, τους εργαζόμενους με στόχο την προάσπιση του επιπέδου διαβίωσης και την προστασία της κοινωνικής συνοχής.
Φίλες και φίλοι,
Οι κοινωνικές δομές και υπηρεσίες είναι αρμοδιότητα των Δήμων. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι ο ρόλος της Περιφέρειας είναι περιθωριακός. Έχει παρατηρηθεί ότι οι φτωχότεροι Δήμοι της Αττικής και οι μικρότεροι και πιο απομακρυσμένοι της υπόλοιπης Ελλάδας, είναι ταυτόχρονα και εκείνοι που αντιμετωπίζουν τα σημαντικότερα κοινωνικά προβλήματα και χαρακτηρίζονται από μικρότερες διοικητικές ικανότητες υποστήριξης κοινωνικών δράσεων. Η Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση μπορεί να βοηθήσει στην αναστροφή αυτής της πραγματικότητας παρέχοντας πόρους αλλά και τεχνογνωσία για την υποστήριξη των ασθενέστερων διοικητικά Δήμων.
Τολμώ να πω, ότι ο αντιρατσιστικός νόμος έχει αποκτήσει για τη Δημοκρατική Αριστερά μια εμβληματική αξία. Σε σειρά Επίκαιρων Ερωτήσεων που είχα κάνει, το είχα ονομάσει «Η Οδύσσεια ενός νομοσχεδίου».
Θυμίζω ότι απετέλεσε ένα από τα σημεία προγραμματικής σύγκλισης, κατ΄ απαίτησή της, για τη δημιουργία της τρικομματικής κυβέρνησης τον Ιούνη του 2012. Επρόκειτο για συμβατική υποχρέωση της χώρας, για ενσωμάτωση της οδηγίας πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2008 στην εσωτερική νομοθεσία. Ήδη, το Φλεβάρη του 2012, επί κυβέρνησης Παπαδήμου, είχε τελειώσει η επεξεργασία του στην αρμόδια επιτροπή και είχε εγγραφεί προς συζήτηση στην ημερήσια διάταξη της Ολομέλειας, όταν με έναν μαγικό τρόπο, απαλείφθηκε, ποτέ σε συζητήθηκε.
Οι κακές γλώσσες λένε, ότι αυτό είχε γίνει μετά από απαίτηση του μικρότερου τότε κυβερνητικού εταίρου, του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού.
Στην τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο κατατέθηκε από την άνοιξη του 2013 από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης κ. Αντώνη Ρουπακιώτη, και τότε συνέβη ένα μοναδικό γεγονός στα χρονικά της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας: ο τότε γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, κ. Μπαλτάκος, αρνήθηκε να το παραλάβει. Και δε θα κουραστώ να λέω, ότι τότε έπρεπε η Δημοκρατική Αριστερά να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Δύο φορές πήγε και ήρθε στην οικεία επιτροπή, χωρίς να φτάσει ποτέ στην Ολομέλεια, μέχρι που τελικά ήρθε τον Σεπτέμβρη του 2014.
Θα σταθώ μόνο σε τρία σημεία, καθώς τα μείζονα έχουν ήδη ειπωθεί.
Το πρώτο είναι κατά πόσο ο Ν. 927/1979 αποτελούσε επαρκές πλαίσιο αντιρατσιστικής νομοθεσίας. Επρόκειτο για έναν καλό νόμο, εξάλλου μην ξεχνάμε ότι χωρίς αυτόν ποτέ δε θα είχε πάει η υπόθεση Πλεύρη στα δικαστήρια. Ήταν όμως ένας νόμος που ήδη χρονολογείτο προ 35ετίας και αντανακλούσε το πνεύμα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Αδυνατούσε λοιπόν να ανταποκριθεί στις νέες μορφές ρατσιστικού λόγου και εγκλήματος και απαιτούσε επικαιροποίηση. Εδώ αξίζει να επισημάνουμε ότι βάση αυτού του νόμου είχαμε μόνο μία καταδίκη.
Αναφορικά με το θέμα της ποινικοποίησης της άρνησης των γενοκτονιών: Έχω παρακολουθήσει με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον την προβληματική που έχει αναπτυχθεί στο συγκεκριμένο θέμα και μάλιστα είναι η δεύτερη φορά που παρακολουθώ αυτόν τον διάλογο, καθώς είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω και στη Γαλλία, όπου τότε ζούσα και εργαζόμουν, όταν περνούσε η ποινικοποίηση της άρνησης των γενοκτονιών. Πρώτα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι πρόκειται για δύο διαφορετικά νομοθετήματα στην ουσία και το σκεπτικό τους. Στη Γαλλία ποινικοποιούνταν η απλή άρνηση. Αντίθετα, στο νομοθέτημα που είχαμε εμείς μπροστά μας, ποινικοποιείται η άρνηση όταν προτρέπει σε βία και περιέχει υποτιμητική διάθεση. Αξίζει κανείς να σταθεί στην προβληματική που είχε αναπτυχθεί τότε στη Γαλλία, που αφορούσε στην ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης και τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου, καθώς αυτό συνέβαινε και στη χώρα που είχε γεννήσει τον Διαφωτισμό.
Ένα άλλο ζήτημα είναι το θέμα των γενοκτονιών που ψηφίζονται από τα εθνικά κοινοβούλια. Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τη συζήτηση που αναπτύσσεται στους κόλπους της κίνησης Liberté pour l'histoire και η οποία ταυτίζεται απολύτως με το σκεπτικό του Ανώτατου Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γαλλίας, όταν εκλήθη να γνωμοδοτήσει για τον προαναφερθέντα Νόμο: ¨Αφήστε την ιστορία στους ιστορικούς. Δεν είναι δουλειά των πολιτικών να γράφουν την ιστορία». Και ρωτώ: αυτό δεν ενέχει τον κίνδυνο εργαλειοποίησης της ιστορίας και χρήσης του παρελθόντος, όχι για να διατηρείται η μνήμη ζωντανή, αλλά για να συντηρεί πάθη και δεινά;
Αναφορικά με το Σύμφωνο Συμβίωσης: η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Δημοκρατικής Αριστεράς είχε καταθέσει, την ίδια μέρα της έκδοσης της καταδικαστικής απόφασης από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τροπολογία που αφορούσε στην επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, παρά την αντίθετη άποψη του ΠΑΣΟΚ, αρνιόταν επίμονα να την φέρει προς συζήτηση, προφασιζόμενος ανυπόστατες δικαιολογίες: ακούσαμε απίθανα πράγματα, από το ότι πρέπει να γνωμοδοτήσει το ΣτΕ, θυμίζουμε ότι οι αποφάσεις του ΕΔΑΔ είναι άμεσα εκτελεστέες, μέχρι ότι περιμένουμε να καθαρογραφεί η απόφαση ή ότι πρέπει να διαβουλευτούμε με την Εκκλησία. Κώφευε ακόμη και όταν καταφεύγαμε σε επιχειρήματα που θεωρούσαμε ότι μπορούν να βρουν ευήκοα ώτα στο πλαίσιο της συντηρητικής αντίληψης, όπως ότι η a la carte εφαρμογή των αποφάσεων του ΕΔΑΔ, νομιμοποιεί την Τουρκία να μη σέβεται αποφάσεις εναντίον της, όπως η Διακρατική της Κύπρου εναντίον της ή αυτές που αφορούν σε θέματα περιουσιών στα Κατεχόμενα.
Δυστυχώς, η συζήτηση της τροπολογίας αυτής, στο πλαίσιο του αντιρατσιστικού, έγινε η εφαρμογή να ακουστεί εντός του Κοινοβουλίου ο πλέον ακραίος ρατσιστικός λόγος: αυτός που εξίσωνε την ομόφυλη επιθυμία με την παιδεραστία και την κτηνοβασία.
Η τροπολογία για το Σύμφωνο Συμβίωσης δεν μπήκε ποτέ σε ψηφοφορία. Και αυτό γιατί βάσει του Κανονισμού της Βουλής, η εκτελεστική εξουσία μπορεί να καθορίζει τι θα ψηφίσει η νομοθετική. Γιατί λοιπόν, ο κ. Αθανασίου απέφυγε τη διαδικασία της ονομαστικής ψηφοφορίας; Γιατί φοβόταν ότι πιθανόν και να υπερψηφιζόταν, αφού και βουλευτές της ΝΔ είχαν εκφραστεί υπέρ.
