Ενημέρωση Αρθρογραφία Έμφυλη βία: ντροπιαστική πραγματικότητα, φαινόμενο κατεξοχήν διαταξικό, άρθρο στην εφημερίδα των Συντακτών
Σε μια ιδανική κοινωνία, επετειακές και αφιερωματικές ημέρες όπως η 25η Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά της Βίας στις γυναίκες, θα ήταν χωρίς νόημα. Επειδή όμως, πόρρω απέχουμε από την ιδανική κοινωνία, μέρες σα τη σημερινή υπάρχει για να μας θυμίσει ότι η έμφυλη βία είναι μια ντροπιαστική πραγματικότητα, ένα φαινόμενο κατεξοχήν διαταξικό.
Τα στοιχεία της έρευνας του Fundamental Rights Agency, η οποία διεξήχθη και στα 27 κράτη μέλη, είναι συγκλονιστικά: Μία στις τρεις γυναίκες έχει υπάρξει, κάποια στιγμή της ζωής της, θύμα βίας λόγω του φύλου της, ενώ η βία κατά των γυναικών αποτελεί , διαχρονικά, την πρώτη αιτία καταπάτησης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στα τεσσερισήμισι χρόνια διακυβέρνησης έκανε πράξη αυτά που άλλοι, σαράντα και πλέον χρόνια εναλλασσόμενοι στη διακυβέρνηση, μόνο διακήρυσσαν, παρότι αρέσκονται να τοποθετούν εαυτούς στον πυρήνα του ευρωπαϊκού κοινωνικού φιλελευθερισμού και να παρουσιάζονται ως εκλεκτοί αντιπρόσωποι της ευρωπαϊκής κουλτούρας και πολιτισμικής κληρονομιάς.
Κυρώθηκε η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας, η γνωστή Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης. Αν και υπεγράφη από τη χώρα μας το Μάιο του 2011, δεν είχε υπάρξει καμία πολιτική βούληση για την κύρωσή της από προηγούμενες Κυβερνήσεις. Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης είναι το πρώτο διεθνές κείμενο που κάνει λόγο για κοινωνικό φύλο και αποτελεί ένα ολοκληρωμένο νομικό πλαίσιο για την πρόληψη όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών και την προστασία και υποστήριξη των θυμάτων.
Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο της κύρωσης των Διεθνών Συμβάσεων στη Βουλή. Αντιθέτως, στην προσπάθειά μας να ανταποκριθούμε επαρκώς στις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή και προκειμένου να εξασφαλίσουμε την ουσιαστική εφαρμογή της, επιλέξαμε τη δύσκολη οδό, προχωρώντας σε τροποποιήσεις στον Αστικό και Ποινικό Κώδικα καθώς και σε άλλες σχετικές νομοθετικές διατάξεις.
Ποινικοποιήθηκε η προτροπή και η δημόσια ρητορική υπέρ του ακρωτηριασμού γεννητικών οργάνων γυναικών και προστέθηκε ο αναγκαστικός γάμος στους σκοπούς της εμπορίας ανθρώπων. Πολύ σημαντική ήταν η κατάργηση της αναχρονιστικής διάταξης περί παύσης της ποινικής δίωξης κατά του δράστη αποπλάνησης ανηλίκου κάτω των 15 ετών, εάν μεταξύ του δράστη και του θύματος τελεστεί γάμος. Επιπρόσθετα, προστατεύονται πλέον από την επιστροφή και οι αλλοδαποί που είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας και προσέρχονται στις αρμόδιες αρχές για να υποβάλουν τη σχετική καταγγελία, ενώ δεν διαθέτουν νομιμοποιητικά έγγραφα.
Η γυναικοκτονία αποτελεί το αποκορύφωμα της προϋπάρχουσας έμφυλης βίας, την οποία το θύμα έχει βιώσει κατ’ επανάληψη και συστηματικά, κατά κανόνα από τους ανθρώπους που θα έπρεπε, καταρχήν, να εμπιστεύεται, η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι οι γυναικοκτόνοι, στις πλείστες των περιπτώσεων κρατούν τα κλειδιά του σπιτιού μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει τροπολογία για την αναγνώριση της γυναικοκτονίας ως ιδιαίτερου αδικήματος, την οποία έχει απορρίψει ήδη δύο φορές η κυβέρνηση της ΝΔ και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει αρθρογραφήσει, εναντίον της, από μία σκοπιά ιδιαίτερα συντηρητική.
Ουδείς υποστηρίζει ότι το αδίκημα της ανθρωποκτονίας από πρόθεση, όταν προκύπτει ότι τελείται λόγω του ότι το θύμα είναι γυναίκα, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά, καθώς η ανθρωποκτονία από πρόθεση ούτως ή άλλως τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη.
Η νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας, πέρα από την προσθήκη ειδικού άρθρου στον Ποινικό μας Κώδικα, μπορεί να γίνει και με άλλους τρόπους: είτε να εισαχθεί απευθείας στο ισχύον άρθρο 299 ΠΚ επιβαρυντική περίσταση, είτε κατά την επιμέτρηση της ποινής σύμφωνα με το αρ. 79 ΠΚ να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη αυτός ο παράγοντας, το φύλο δηλαδή του θύματος, η σχέση του με το δράστη και οι περιστάσεις υπό τις οποίες τελέστηκε το έγκλημα, είτε ακόμη, στο αρ. 82Α ΠΚ (έγκλημα με ρατσιστικό κίνητρο) να εισαχθεί και η διάσταση του φύλου ως λόγος επιλογής του συγκεκριμένου θύματος.
Οι νομοθετικές πρωτοβουλίες, φυσικά, δεν είναι πανάκεια: οφείλουμε να διαρρήξουμε τη σιωπή γύρω από την έμφυλη βία, να ανατρέψουμε τον κυρίαρχο μιντιακό λόγο. Σε μια περίοδο που διαπιστώνεται γενικευμένη ενίσχυση του σεξισμού, της ρητορικής μίσους, των απειλών κατά των γυναικών, της ομοφοβίας, της τρανσφοβίας και του ρατσισμού οφείλουμε να στηλιτεύουμε την Πατριαρχία σε όλο το φάσμα της της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής.
Μέρες όπως η σημερινή δεν πρέπει να έχουν μουσειακό χαρακτήρα, πρέπει να τιμώνται για να μας θυμίζουν όσα έχουν κατακτηθεί με αγώνες, αλλά κυρίως, όσα ακόμη μένουν να κατακτηθούν, μέχρι την πλήρη χειραφέτηση της κοινωνίας, μέχρι την μέρα που δεν θα υπάρχει πλέον λόγος να τιμούμε τέτοιες επετειακές ημέρες.
