Κύριε Υπουργέ,
ως Δημοκρατική Αριστερά, αλλά και εγώ προσωπικά έχουμε συγκρουστεί μαζί σας πάρα πολλές φορές πολιτικά για θέματα, όπως αυτό της ιθαγένειας ή τώρα πρόσφατα το ζήτημα της Αγίας Βαρβάρας.
Όμως, γνωρίζετε ότι προσωπικά τρέφω εξαιρετική εκτίμηση στο πρόσωπό σας για τον τρόπο με τον οποίο υπηρετήσατε σε όλη σας τη ζωή τη δικαιοσύνη. Γι' αυτό, λοιπόν, σας παρακαλώ πάρα πολύ να μην υπερασπίζεστε το άρθρο 6 της συγκεκριμένης τροπολογίας, γιατί απλά δεν είναι υπερασπίσιμο.
Ήρθατε εδώ και μας παραθέσατε τη νομοθεσία που αφορά στο αν χαρακτηρίζονται περιουσιακά στοιχεία αυτά που αφορούν μετοχές σε ναυτιλιακές εταιρείες. Όμως, το συγκεκριμένο άρθρο της τροπολογίας αυτής ασχολείται με άλλο πράγμα.
Αυτές οι μετοχές πρέπει να καταγράφονται στο «πόθεν έσχες», και το ξέρετε πάρα πολύ καλά. Και γι' αυτό δεν είναι υπερασπίσιμο. Και γι' αυτό καταλαβαίνω τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεστε, διότι γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα ότι αυτό ανοίγει την πόρτα για το «ξέπλυμα» βρώμικου χρήματος.
Επειδή υπήρξε και μία σύγχυση, εμείς δεν θέλουμε να αποσυρθεί όλη η τροπολογία, καθώς περιέχει θετικές ρυθμίσεις, θέλουμε να αποσυρθεί μόνο το συγκεκριμένο άρθρο.
Ακόμη, δεν είναι σκανδαλώδες μόνο το περιεχόμενο του συγκεκριμένου άρθρου, αλλά είναι και ο τρόπος με τον οποίο μπήκε. Ακολουθεί το άρθρο 5 που έχει μία πάρα πολύ ευνοϊκή ρύθμιση, την επέκταση του Προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι».
Δεν μιλώ μόνο για εμένα, που είμαι μία άπειρη Βουλευτής. Ρώτησα πολλούς Βουλευτές, οι οποίοι είναι και πάρα πολύ προσεκτικοί και πάρα πολύ μελετηροί, και μου είπαν ότι στην πρώτη ανάγνωση του νομοσχεδίου πραγματικά δεν το πρόσεξαν.
Θα ήθελα να αναφέρω και κάτι άλλο. Είπατε ότι θα το επαναφέρετε, αλλά θα το επαναφέρετε με έναν άλλο τρόπο στη Βουλή, προκειμένου να εξηγηθεί, να συζητηθεί από τα Κόμματα και να κατατεθούν απόψεις.
Ως Δημοκρατική Αριστερά σας λέμε -και επιμένουμε σε αυτό- να μην το φέρετε. Δεν πρόκειται να περάσει. Ανοίγετε την πόρτα για το «ξέπλυμα» βρώμικου χρήματος, ειδικά σε μία εποχή κατά την οποία η πολιτική ζωή ταλανίζεται από την απαξίωση και τον κυνισμό.
Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, η δολοφονία προχθές στο Κερατσίνι δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, ήταν μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Στην αρχή είχαμε δολοφονίες μεταναστών και μετά ομοφυλόφιλων. Τώρα, λοιπόν, άρχισαν οι επιθέσεις σε πολιτικούς στόχους. Αυτό έχει διδάξει η ιστορία και αυτό βλέπει η ελληνική κοινωνία να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια της.
Επίσης, δεν είναι ασύνδετη με τη χλιαρή αντιμετώπιση των γεγονότων στο Πέραμα την περασμένη εβδομάδα. Και ως Βουλευτής της Β΄ Πειραιά έχω να πω ένα πράγμα: Οι φασίστες δεν έχουν θέση πουθενά στην Ελλάδα, πόσο μάλλον στις γειτονιές του Πειραιά. Ο λαός του Πειραιά ήταν πάντα μπροστάρης στους αγώνες για τη δημοκρατία, πρωτοπόρος τους κοινωνικούς αγώνες.
Με χαρά ακούσαμε χθες τις δηλώσεις του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Δένδια. Πραγματικά ήταν πολύ παρήγορη η θέση την οποία πήρε, γιατί όποιος παρακολουθεί τον Κοινοβουλευτικό Έλεγχο, θα έχει δυστυχώς διαπιστώσει τους τελευταίους δεκαπέντε μήνες ότι ο κύριος Υπουργός κώφευε στις ερωτήσεις που καταθέταμε όχι μόνο εμείς οι Βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς, αλλά και Βουλευτές από άλλα κόμματα. Και δεν κώφευε μόνο σε αυτές, αλλά και στις συνεχείς εκκλήσεις του Επιτρόπου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης που τον καλούσε να πάρει θέση και να διασαφηνίσει τη θέση του και τη στάση του απέναντι στο ναζιστικό αυτό μόρφωμα. Και δεν ήταν μόνο ο Επίτροπος, αλλά και άλλοι Διεθνείς Οργανισμοί.
Επίσης, θα ήθελα να σημειώσω πως η καραμέλα ότι οι άνθρωποι οι οποίοι έστειλαν αυτό το ναζιστικό μόρφωμα στα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων δεν ήξεραν τι έκαναν, έχει αρχίσει πια να λιώνει. Είναι πια φανερό ότι έχει ανοίξει ο κύκλος του αίματος. Στηρίζουν φασίστες δολοφόνους. Τα χέρια τους έχουν βαφτεί με αίμα.
Η Δημοκρατία θα αμυνθεί. Και θα αμυνθεί χρησιμοποιώντας τα όπλα που αυτοί θέλουν να καταστρέψουν. Αυτά είναι οι τρεις πυλώνες της Δημοκρατίας, δηλαδή τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο Κοινοβουλευτισμός και το κράτος δικαίου.
ΠΡΩΤΟΛΟΓΙΑ
Με την κατάθεση του σημερινού νομοσχεδίου θεωρούμε πως κινούμεθα σε μία σωστή κατεύθυνση, με την καθυστερημένη έστω προσαρμογή του θεσμικού μας πλαισίου.
Αυτό δεν είναι η συνηθισμένη γκρίνια που κάνουμε όταν αργούμε να ενσωματώσουμε μία Οδηγία στο θεσμικό μας πλαίσιο. Εδώ έχει μία ιδιαίτερη σημασία. Και ποια είναι αυτή; Επειδή η συζήτηση για την εμπορία ανθρώπων είναι ένα θέμα που απασχολεί και την Επιτροπή Ισότητας κατά των Διακρίσεων και Μειονοτήτων του Συμβουλίου της Ευρώπης και τη Δευτέρα και την Τρίτη είχαμε συνεδρίαση στη Μαδρίτη, έχω να πω το εξής: Έχει παρατηρηθεί ότι κάθε φορά που αυστηροποιείται το πλαίσιο αναφορικά με αυτό το θέμα σε μία χώρα της Ευρώπης, τότε αυξάνεται το φαινόμενο στις γειτονικές χώρες.
Θα φέρω ως παράδειγμα την Σκανδιναβία: Όταν αυστηροποιήθηκε το πλαίσιο σε Νορβηγία και Σουηδία –και κυρίως στη Σουηδία που είναι χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης- όταν, δηλαδή, έγινε εφαρμογή της Οδηγίας, τότε στη Δανία είχαμε έξαρση του φαινομένου.
Άρα, είναι πολύ σημαντικό σε τέτοια θέματα να υπάρχει μία ομοιογένεια του νομικού πλαισίου και αυτή να γίνεται πάρα πολύ γρήγορα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε ό,τι αφορά στην εμπορία ανθρώπων, στο οποίο περιλαμβάνεται και η διακίνηση με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση, η δουλεμπορία, αλλά και η διακίνηση ανηλίκων, εστιάζεται στη δυσκολία που υπάρχει να καταγγελθεί από τα θύματα. Όπως λέει και η καμπάνια του Συμβουλίου της Ευρώπης κατά της Διακίνησης Ανθρώπων, «Η ζωή ξεκινά με μία κραυγή και δεν πρέπει να σταματά μέσα στη σιωπή».
Η εμπορία των ανθρώπων στην πραγματικότητα αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα του λεγόμενου «οργανωμένου εγκλήματος», πράγμα το οποίο σημαίνει ότι για να συντελεστεί, για να πραγματοποιηθεί απαιτείται μία στενή συνεργασία διεθνών, συνήθως, κυκλωμάτων, τα οποία λειτουργούν ως κόμβοι συγκεκριμένων διαδρομών που ακολουθούνται από χώρα σε χώρα. Τα συγκεκριμένα κυκλώματα εμφανίζονται να είναι παντοδύναμα, με αποτέλεσμα τα θύματα να εκφοβίζονται και να μην διανοούνται καν να καταγγείλουν την παράνομη δραστηριότητα.
Επομένως, έχουμε να λύσουμε δύο πολύ σημαντικά προβλήματα:
Το πρώτο είναι να παρέχουμε στα θύματα όλα τα εχέγγυα εκείνα τα οποία θα τα πείσουν ότι υπάρχει ένα ασφαλές περιβάλλον, οπότε πρέπει να καταγγείλουν και μπορούν να καταγγείλουν αυτά τα κυκλώματα.
Το δεύτερο είναι ότι πρέπει να υπάρχει μία ταχύτατη διαλεύκανση και δικαστική αντιμετώπιση αυτών των υποθέσεων, έτσι ώστε από τη μία μεριά να μην επιμηκύνεται το επισφαλές διάστημα στο οποίο τα θύματα βρίσκονται στο φως της δημοσιότητας και αφετέρου να μην παρέχεται ο χρόνος εκείνος σε αυτά τα παράνομα κυκλώματα έτσι ώστε να καλύπτουν τα ίχνη τους και να μην μπορούμε μετά με μία διεθνή συνεργασία να βρούμε άκρη στα καταγγελθέντα αδικήματα.
Επομένως, αν θέλουμε -και νομίζω ότι θέλουμε- να μιλάμε για μία αποτελεσματική νομοθετική πρωτοβουλία πάνω σε αυτό το πολύ σημαντικό θέμα που πολύ σωστά έχει ονομαστεί «το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο», θα πρέπει να σκεφτούμε και να δούμε αν αυτό το νομοθέτημα που έχουμε σήμερα μπροστά μας παρέχει τα εχέγγυα αυτά και παρέχει τη δυνατότητα δημιουργίας των μηχανισμών εκείνων που θα καλύπτουν αυτά τα δύο πολύ σημαντικά -κατ' εμάς- ζητήματα.
Επίσης, ένα άλλο θέμα που για τη Δημοκρατική Αριστερά είναι πάρα πολύ σημαντικό είναι η πρόληψη. Ναι, πρέπει να δημιουργήσουμε το νομοθετικό πλαίσιο εκείνο που θα παρέχει όλα τα εχέγγυα για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, αλλά κυρίως πρέπει να δημιουργηθούν αυτοί οι μηχανισμοί -οι διεθνείς και οι εθνικοί- οι οποίοι θα οδηγούν στην πρόληψη του φαινομένου.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό:
Κατ' αρχήν, πρέπει να δημιουργηθούν εκπαιδευτικά προγράμματα τα οποία θα ενταχθούν σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης -ακόμη και από το δημοτικό σχολείο- ώστε να μπορέσουμε να ενημερώσουμε τους πολίτες για αυτά τα κυκλώματα και γι' αυτό το πρόβλημα της διακίνησης ανθρώπων.
Επίσης, η εκπαίδευση των αστυνομικών και όλων των εμπλεκομένων στην πρόληψη, αλλά και αργότερα στην αντιμετώπιση, είναι πάρα πολύ σημαντική. Και η ενημέρωση αυτών των ανθρώπων -και ειδικά των αστυνομικών- πρέπει να είναι προσανατολισμένη σταθερά πάνω στο σημείο ότι πρέπει να μην υπάρξει περαιτέρω θυματοποίηση. Δηλαδή, δεν πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να γίνονται θύματα για μια δεύτερη φορά κατά τη διάρκεια της προανακριτικής διαδικασίας και όταν οι υποθέσεις τους βρίσκεται ενώπιον της Δικαιοσύνης.
Συμφωνούμε, λοιπόν, με την εναρμόνιση εθνικής νομοθεσίας με τις διατάξεις της παρούσας Οδηγίας και έχουμε να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις:
Σωστά κατά τη γνώμη μας στο ενδέκατο σημείο της αιτιολογικής έκθεσης της Οδηγίας που καλούμαστε να ενσωματώσουμε, υιοθετείται μια ευρύτερη αντίληψη για το τι θεωρείται εμπορία ανθρώπων σε σχέση με την απόφαση-πλαίσιο του 2002. Άρα, ορθώς περιλαμβάνονται στην Οδηγία πρόσθετες μορφές εκμετάλλευσης, όπως είναι η καταναγκαστική επαιτεία, η αφαίρεση οργάνων κλπ..
Επίσης, είναι πολύ σημαντικό ότι η εν θέματι Οδηγία καθιστά σαφές το θέμα της εγκυρότητας οποιασδήποτε πιθανής συναίνεσης των θυμάτων στην τέλεση των αδικημάτων. Και φυσικά είναι πάρα πολύ σωστό ότι δίνεται ιδιαίτερη έμφαση όταν εμπλέκονται παιδιά. Μάλιστα, στην αιτιολογική έκθεση στο σημείο έντεκα σημειώνεται: «Στις περιπτώσεις που ενέχεται παιδί, οποιαδήποτε πιθανή συναίνεση δεν μπορεί να θεωρείται έγκυρη». Ξέρουμε από τα νομικά το πόσο ευάλωτος μάρτυρας είναι ένα παιδί, πόσο μάλλον σε τέτοιες υποθέσεις.
Στο θέμα της προστασίας των θυμάτων από τη δίωξη και την επιβολή κυρώσεων για τις εγκληματικές πράξεις που διέπραξαν ως άμεση συνέπεια της κατάστασης τους όντας θύματα εμπορίας, τα παιδιά δεν μπορούν ποτέ να δηλώσουν ότι αυτό έγινε με τη συναίνεση τους.
Καθίσταται, λοιπόν, σαφές από την Οδηγία ότι πρέπει να προστατεύονται από τη δίωξη. Και για να αποφευχθεί επιπλέον θυματοποίηση τους και να ενθαρρυνθούν να προσέλθουν ως μάρτυρες κατά των δραστών στην ποινική διαδικασία πρέπει να ληφθούν πολύ συγκεκριμένα μέτρα.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αντιπαραβάλω το άρθρο 8 με το άρθρο 2 του σχεδίου νόμου, με το οποίο τροποποιείται το άρθρο 187β΄ του Ποινικού Κώδικα παράγραφος 1, 2 και 3. Συγκεκριμένα, στο άρθρο 2 ορίζεται ότι, «Αν ο υπαίτιος έχει τελέσει κάποιο από τα εγκλήματα, το δικαστήριο επιβάλει ποινή μειωμένη κατά το άρθρο 83».
Θα ήθελα, εδώ, κύριε Υπουργέ, να μας πείτε αν κατά τη γνώμη σας αυτή η διατύπωση συνιστά εναρμόνιση της Οδηγίας. Διότι στο άρθρο 9, παράγραφος 2 της Οδηγίας αναφέρεται ρητά και ορθώς ότι, «Τα αδικήματα όπου εμπλέκονται ανήλικα θύματα, διώκονται για ικανό χρονικό διάστημα μετά της ενηλικίωσής του θύματος». Θα θέλαμε εδώ να μας διαβεβαιώσετε ότι έχουν ληφθεί όλες οι απαιτούμενες πρόνοιες προκειμένου αυτά να πραγματοποιείται.
Κάτι άλλο που έχει να κάνει με το άρθρο 11 της ενσωματούμενης Οδηγίας: Στην παράγραφο 2 διαβάζουμε: «Τα κράτη-μέλη λαμβάνουν τα αναγκαία μέτρα προκειμένου να εξασφαλισθεί ότι παρέχεται συνδρομή και στήριξη αμέσως μόλις οι αρμόδιες Αρχές έχουν βάσιμους λόγους να πιστεύουν ότι έχει συντελεστεί αδίκημα».
Πολύ σημαντικό ζήτημα εδώ -τονίζεται όμως, και σε άλλα μέρη της Οδηγίας- είναι η εκπαίδευση όλων εκείνων των υπαλλήλων που εμπλέκονται σε όλα τα στάδια, δηλαδή στη διαδικασία εντοπισμού, δίωξης και διαλεύκανσης.
Εδώ, λοιπόν, πρέπει να δούμε το σημείο είκοσι πέντε της αιτιολογικής έκθεσης, όπου η υποχρέωση επιμόρφωσης περιλαμβάνει ενδεικτικά αστυνομικούς υπαλλήλους, μεθοριακούς φρουρούς, επιθεωρητές εργασίας κλπ..
Όμως, στο άρθρο 6 του σχεδίου νόμου, στην παράγραφο 4 διαβάζουμε: «Σκοπός και αρμοδιότητες του Γραφείου Εθνικού Εισηγητή:...» -οι αστυνομικές Αρχές ή οι συνοριοφύλακες και τα λοιπά απουσιάζουν- «...Θα επιμορφώνονται οι Αρχές που είναι επιφορτισμένες με την ποινική έρευνα και δίωξη». Συμπεριλαμβάνονται με κάποια διασταλτική ερμηνεία και οι αστυνομικοί και οι συνοριοφύλακες ή δεν θεωρείτε αναγκαία αυτή την επιμόρφωση;
Στο άρθρο 18 παράγραφος 4 της Οδηγίας, προκειμένου να αποθαρρυνθεί η ζήτηση και άρα η ανάγκη εμπορίας ανθρώπων, αναφέρεται ότι τα κράτη-μέλη οφείλουν να εξετάσουν το ενδεχόμενο λήψης μέτρων για την ποινικοποίηση της χρήσης υπηρεσιών που αποτελούν αντικείμενο της εκμετάλλευσης, εφόσον ο χρήστης γνωρίζει ότι το πρόσωπο που παρέχει τις υπηρεσίες είναι θύμα.
Και μάλιστα, στο άρθρο 23 παράγραφος 2 φαίνεται ότι τον Απρίλιο του 2016 θα δούμε ξανά αυτό το θέμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πάνω σε αυτό -σας ρωτήσαμε και στην Επιτροπή- θα θέλαμε την άποψή σας.
Επίσης, στο άρθρο 15 της Οδηγίας που αφορά στην προστασία των παιδιών θυμάτων στο πλαίσιο της ποινικής έρευνας και διαδικασίας, θα θέλαμε να επιμείνουμε περισσότερο και θα θέλαμε πιο ξεκάθαρες διατυπώσεις όσον αφορά στις δίκες κεκλεισμένων των θυρών, για μαγνητοσκόπηση συνεντεύξεων κατά το δυνατόν περιορισμένες, από ίδια το δυνατόν πρόσωπα κ.λπ. για τη χρήση νέων τεχνολογιών και άλλα.
Οπωσδήποτε, όπως είπαμε και στην Επιτροπή, κύριε Υπουργέ, πρέπει να δούμε το θέμα των μεταφραστών. Το θέμα των μεταφραστών και των διερμηνέων δεν είναι μία τεχνική λεπτομέρεια -το γνωρίζετε καλύτερα από εμένα, γιατί έχετε υπάρξει δικαστής- είναι ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για το σημερινό νομοσχέδιο που έχουμε μπροστά μας, αλλά για όλα τα δικαστικά θέματα που αφορούν σε αλλοδαπούς. Πάρα πολλές φορές έχουμε δει ότι έχουν υπάρξει προβλήματα σε όλη τη διάρκεια των διαδικασιών, γιατί είτε δεν υπάρχουν μεταφραστές είτε οι μεταφραστές που υπάρχουν δεν έχουν τα απαραίτητα προσόντα, ώστε να επιτελέσουν το πολύ σημαντικό τους έργο.
Θα χρησιμοποιήσω τη δευτερολογία μου για να μιλήσω και για το θέμα του άρθρου 6 που, όπως είπαμε και στην Επιτροπή, για εμάς συνιστά ένα πολύ σημαντικό ζήτημα και σας έχουμε ζητήσει να υπάρξει αλλαγή, σύμφωνα και με τα ειωθότα και με το πώς έχει προσαρμοστεί η Οδηγία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και για να μιλήσω για τις τροπολογίες.
ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑ
Κύριε Υπουργέ, όπως έχουμε δηλώσει και στην Επιτροπή, θα υπερψηφίσουμε το παρόν νομοσχέδιο, αλλά κρατήσαμε επιφύλαξη για το άρθρο 6.
Σας άκουσα προηγουμένως με πάρα πολύ μεγάλη προσοχή. Νομίζω ότι δεν υπάρχει πεδίο σύγκλισης. Πραγματικά καταλαβαίνω το δυσχερές της θέσης σας, γιατί είσαστε υποχρεωμένος να υπερασπίσετε κάτι το οποίο ουσιαστικά κι εσείς -παρ' όλο που ήσασταν πάρα πολύ προσεκτικός- δεν το πιστεύετε.
Εμείς επιμένουμε ότι η θέση του Εθνικού Εισηγητή δεν μπορεί να είναι στο Υπουργείο Εξωτερικών, παρά μόνο στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Και αυτό για δύο λόγους:
Πρώτον, γιατί το πεδίο ευθύνης αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα, αφορά στο Ποινικό Δίκαιο και εν γένει στην απονομή της Δικαιοσύνης.
Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί πιστεύουμε ότι είναι τόσο σημαντικό το θέμα το οποίο συζητάμε και το θέμα που έρχεται να καλύψει το παρόν νομοσχέδιο, που πρέπει να υπάρχει μία συνοχή πολιτικής σε όλα τα στάδια: Εντοπισμό, στήριξη θυμάτων και παραδειγματική τιμωρία των δουλεμπόρων. Αυτή η συνοχή μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο μέσα από τις δομές του Υπουργείου Δικαιοσύνης κι όχι μέσα από τις δομές του Υπουργείου Εξωτερικών.
Εξάλλου, αυτό το βλέπουμε και στα είκοσι επτά κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο η Αυστρία έχει εντάξει τον εθνικό Εισηγητή-το διαβάζω ακριβώς-στο Υπουργείο Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων.
Όπως, όμως, είπε και ο κ. Λυκούδης, ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος, αυτό συμβαίνει γιατί η Αυστρία έχει ένα εθνικό σχέδιο δράσης για την καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων κι έχει και μία task force η οποία είναι από το 2004. Μάλιστα, η Αυστρία στο συγκεκριμένο θέμα –πιστεύω ότι το ξέρετε, απλά το θυμίζω στην Αίθουσα- είναι μια χώρα που κάνει και εξαγωγή τεχνογνωσίας πάνω στο πολύ συγκεκριμένο θέμα.
Επίσης, για να μη δημιουργούνται εντυπώσεις, θέλω να σημειώσω -και θα το καταθέσω για στα Πρακτικά για όποιον θέλει να το μελετήσει- ότι δεν υπάρχει πολυχρωμία ή πολυγλωσσία σε ποια δομή οι υπόλοιπες είκοσι πέντε χώρες έχουν τη θέση του Εθνικού Εισηγητή. Απλά υπάρχει μία ποικιλομορφία, όπως αναφέρατε κι εσείς, στη θέση που έχει το Υπουργείο Δικαιοσύνης μέσα στις δομές της κάθε χώρας. Γι' αυτό βλέπουμε ότι υπάρχουν χώρες, όπως οι σκανδιναβικές, που είναι Ανεξάρτητη Αρχή κάτω από την ομπρέλα των Κοινοβουλίων, αλλού είναι στο Υπουργείο Εσωτερικών και αλλού είναι στο Υπουργείο Δικαιοσύνης που υπάρχει αυτόνομα.
Το Υπουργείο Εξωτερικών έχει να παίξει ένα ρόλο πάρα πολύ σημαντικό που δεν μπορεί να είναι, όμως, του Εθνικού Εισηγητή. Είναι αυτός των διεθνών σχέσεων, είναι του συντονισμού και είναι να γίνει η γέφυρα ώστε να δοθεί τεχνογνωσία στη χώρα μας από άλλες χώρες ή -γιατί όχι;- για να εξάγουμε και τεχνογνωσία.
Το επιχείρημα της ανάγκης εναρμόνισης της νομοθεσίας πραγματικά δεν νομίζω ότι ευσταθεί. Γιατί αν αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο μπορεί να έρθει και να εδραιώσει την πολύ συγκεκριμένη επιλογή, τότε να καταργηθούν όλα τα Υπουργεία και να πάνε όλα στο Υπουργείο Εξωτερικών.
Επίσης, διαβάζοντας προσεκτικά την ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πέρυσι τον Ιούνιο με τίτλο «Η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την εξάλειψη της εμπορίας ανθρώπων 2012-2016», κύριε Υπουργέ, θα διαπιστώσουμε ότι χρηματοδοτούνται δράσεις σε πολλά επίπεδα και στόχους. Και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω, γνωρίζοντας και το υψηλό δυναμικό που έχει το Υπουργείο Δικαιοσύνης, γιατί δεν μπορεί αυτό να διαχειριστεί τα συγκεκριμένα κονδύλια και επιλέγεται ότι ο μόνος ικανός στην ελληνική διοίκηση είναι το Υπουργείο Εξωτερικών.
Το σχέδιο δράσης, το οποίο σημείωσα παραπάνω, στηρίζεται σε δύο πυλώνες:
Στη στήριξη της σύστασης εθνικών υπηρεσιών επιβολής του νόμου ειδικευμένων στην εμπορία ανθρώπων και στη δημιουργία κοινών ομάδων εργασίας, με τη συμμετοχή της Europol και της Eurojust, σε κάθε περίπτωση διασυνοριακής εμπορίας ανθρώπων.
Τι είδους ειδίκευση έχουν τα στελέχη του Υπουργείου Εξωτερικών στα πολύ συγκεκριμένα αυτά θέματα που προβλέπει και απαιτεί το συγκεκριμένο σχέδιο δράσης; Ποιος διαθέτει τεχνογνωσία και από πολλά χρόνια συνεργασία και με τη Europol και με την Eurojust, της οποίας –και εννοώ της Eurojust- πρώτη προτεραιότητα -όπως η ίδια σημειώνει- είναι η καταπολέμηση όλων των μορφών εμπορίας ανθρώπων και της παράνομης διακίνησης ανθρώπων, εστιάζοντας τη μελέτη και προσοχή της ιδιαίτερα στις δραστηριότητες του οργανωμένου εγκλήματος στο νότιο, νοτιοδυτικό και νοτιοανατολικό τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επίσης, θέλω να σημειώσω κάτι άλλο: Αυτό που με ξένισε πάρα πολύ -και θα εξηγήσω γιατί το θεωρώ μια άσκηση λογικής- ήταν η εμπλοκή το Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Για ποιο λόγο; Είμαι σίγουρη ότι θυμάστε ότι πριν από δέκα μέρες περίπου ο κ. Γεροντόπουλος ως Υφυπουργός Εξωτερικών, συλλήβδην τσουβάλιασε όλες τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, τις εξευτέλισε -αν μου επιτρέπετε- στον ελληνικό λαό, μίλησε για κατάχρηση χρημάτων και είπε ότι θα γίνει εκ νέου έλεγχος.
Θυμίζω εδώ -και έχω καταθέσει σχετική ερώτηση, στην οποία δεν έχω πάρει απάντηση κάτι που είναι λογικό, γιατί είναι λίγες οι μέρες που την έχω καταθέσει- ότι είχε γίνει παλαιότερα έλεγχος, τα αποτελέσματα του οποίου δεν είχαν ανακοινωθεί. Χωρίς, λοιπόν, να έχουν ανακοινωθεί τα αποτελέσματα, εξαγγέλλεται από το συνάδελφό σας εκ νέου έλεγχος κλπ..
Αφού, λοιπόν, αυτή είναι η άποψη της Κυβέρνησης για τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις -εκτός αν δεν επικοινωνούν τα στελέχη της Κυβέρνησης μεταξύ τους- δεν καταλαβαίνω ποια η εμπλοκή τους στο πολύ συγκεκριμένο θέμα.
Ακόμη, το επιχείρημα που υπάρχει στην αιτιολογική έκθεση όσον αφορά στην εμπλοκή του Υπουργείου Εξωτερικών, ότι έχουν εκδοθεί το τελευταίο εννιάμηνο δύο Υπουργικές Αποφάσεις για την ένταξη των δράσεων καταπολέμησης εμπορίας ανθρώπων στο Υπουργείο Εξωτερικών, πραγματικά είναι ένα εμπόδιο το οποίο μπορεί να ξεπεραστεί. Ας ανακληθούν, λοιπόν, αυτές οι αποφάσεις. Εξάλλου -θα συμφωνήσετε μαζί μου- δεν έχουν παράξει και πολύ σημαντικά αποτελέσματα μέχρι στιγμής.
Σας ευχαριστώ πολύ για τη διευκρίνιση που δώσατε όσον αφορά στην εκπαίδευση όλων των εμπλεκομένων. Ήταν πάρα πολύ κατατοπιστική. Χαίρομαι που αναγνωρίζετε το πόσο σημαντική είναι η εκπαίδευση αυτών των ανθρώπων. Άρα, ήδη το έχουμε καλύψει με προηγούμενες νομοθετικές πρωτοβουλίες.
Όσον αφορά τις τροπολογίες, εμείς ως Δημοκρατική Αριστερά -και δεν το λέμε τώρα, αλλά τους τελευταίους δεκαπέντε μήνες και όταν συμμετείχαμε στην τρικομματική Κυβέρνηση- έχουμε πει ότι είναι απαράδεκτο και ευτελίζει τον Κοινοβουλευτισμό το να έρχονται προς συζήτηση άσχετες τροπολογίες.
Εδώ, λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά από μία σειρά τροπολογίες οι οποίες εκτός του ότι είναι άσχετες, κάποιες από αυτές θα μπορούσαν να αποτελούνε ένα νομοσχέδιο. Κάποιες είναι χρήσιμες. Κάποιες πραγματικά έρχονται να καλύψουν κάποιες τεχνικές αβλεψίες, κάποια λάθη που έγιναν κατά τη διάρκεια συζήτησης προηγούμενων νομοσχεδίων. Και εδώ πραγματικά -το λέω και για τον εαυτό μου και για το κόμμα μου- καλό θα είναι να είμαστε πιο προσεκτικοί.
Ομιλία Μ. Γιαννακάκη στην συζήτηση σχετικά με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για τη "σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής που θα διερευνήσει τις άκρως επιζήμιες για τη Δημοκρατία και το δημόσιο συμφέρον ενέργειες, πράξεις και παραλείψεις, παντός υπευθύνου που σχετίζονται με την απόπειρα βίαιης κατάργησης της Ε.Ρ.Τ. Α.Ε. και την παρεμπόδιση λειτουργίας και εκπομπής της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης στην Επικράτεια"
Ο εισηγητής μας ανέπτυξε με πολλή επιμέλεια και με πολύ μεγάλη λεπτομέρεια τους λόγους που οδηγούν τη Δημοκρατική Αριστερά στο να μην στηρίξει τη συγκεκριμένη πρόταση.
Τα γεγονότα που προηγήθηκαν, έγιναν κατά τη διάρκεια και ακολούθησαν την 11η Ιουνίου δεν είναι αποτέλεσμα ούτε τυχαιότητας ούτε κακών πολιτικών χειρισμών. Ήταν μια στρατηγική επιλογή και συνειδητή αλλαγή του πολιτικού παραδείγματος. Εισήχθη με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου το δικαίωμα κάθε Υπουργού, αναίτια και χωρίς επαρκή αιτιολόγηση, να κλείνει οργανισμούς, να καταπατά το Σύνταγμα, τους θεσμούς και να ακυρώνει κάθε νομική και πολιτική έννοια της εμπιστοσύνης του πολίτη στη Διοίκηση.
Με το «μαύρο» της ΕΡΤ χτυπήθηκε η καρδιά της δημοκρατίας. Πραγματικά θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ θλιβερό να χρειάζεται κάποιος να επιχειρηματολογήσει μέσα στη Βουλή των Ελλήνων για το τι σημαίνει και τι σηματοδοτεί η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, μια καθαρά ευρωπαϊκή κατάκτηση.
Ακούσαμε από Βουλευτές να επιχειρηματολογούν, λέγοντας ότι τα ποσοστά της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης στην τηλεθέαση ήταν πολύ χαμηλά, δηλαδή να αντιμετωπίζουν ένα δημόσιο αγαθό με όρους καθαρά εμπορικούς. Και πραγματικά αναρωτιέμαι, αυτοί οι συνάδελφοι δεν έχουν ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος για τη Συνθήκη του Άμστερνταμ; Είναι η Συνθήκη αυτή η οποία εγκαθιστά στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Αποκλείει μόνο ένα πράγμα και μάλιστα το θεσμοθετεί με τον πιο επαρκή και τον πιο λεπτομερή τρόπο: τη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση με το ξεχωριστό πρωτόκολλο.
Τι, λοιπόν, προνοεί η Συνθήκη του Άμστερνταμ με αυτή τη μόνη και μία εξαίρεση; Θεσμοθετεί το μοναδικό ρόλο της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης στον ευρωπαϊκό χώρο με τρεις βασικούς πυλώνες: την αντικειμενική ενημέρωση, τον πολιτισμό και την ψυχαγωγία.
Τι αναφέρει; «Το σύστημα της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης στα κράτη-μέλη είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις δημοκρατικές, κοινωνικές και πολιτιστικές ανάγκες κάθε κοινωνίας, καθώς και με την ανάγκη να διασφαλίζεται η πολυφωνία στα μέσα ενημέρωσης. Η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση πρέπει να εξειδικευτεί ακριβώς σε αυτό τον σημαντικό ρόλο και να μην παρασύρεται σε αγοραίες λογικές υψηλής τηλεθέασης».
Ο Πρωθυπουργός θεσμικός εκπρόσωπος της τότε τρικομματικής κυβέρνησης έδρασε σκοπίμως ως Πρωθυπουργός στηριζόμενος από μονοκομματική κυβέρνηση. Ακυρώθηκε κάθε έννοια συνεργασίας και δυναμιτίστηκε το εγχείρημα του Ιούνη του 2012.
Και όμως αυτό, όπως προείπα, ήταν μια στρατηγική επιλογή. Στόχος ήταν να συρθεί η χώρα σε εκλογές με βασικό σύνθημα, «οι κυβερνήσεις συνασπισμού δεν μπορούν να λειτουργήσουν στην Ελλάδα». Η Ελλάδα, όμως, από το 1974 και μετά είχε ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις και αυτό δεν την εμπόδισε να φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Δεν έλαβε υπ' όψιν του τις αντιρρήσεις των άλλων δύο κυβερνητικών εταίρων, αν και στην πορεία η πολιτική αυτή αριθμητική άλλαξε.
Εδώ και ένα μήνα η Κυβέρνηση επιμένει να μην εφαρμόζει τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, οι οποίες στηρίζονται σε δύο σημεία. Το πρώτο είναι η αναστολή της διακοπής των εκπομπών και το δεύτερο η αναστολή των ανενεργών συχνοτήτων.
Επίσης, δεν έχει ανοίξει ακόμα η συζήτηση για μια άλλη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, την 3578/2010, όπου με τον πλέον εύγλωττο τρόπο σημειώνει ότι λειτουργία μη αδειοδοτούμενου τηλεοπτικού σταθμού είναι ανεπίτρεπτη και αντιβαίνει στην αρχή της ισότητας.
Ακούσαμε σήμερα να κατασυκοφαντούνται οι υπάλληλοι της ΕΡΤ. Μιλούν για χρυσά συμβόλαια, για ανθρώπους οι οποίοι δεν πατούσαν ποτέ στη δουλειά τους. Επιτρέψτε μου, όμως, να σημειώσω –και το λέω ως υπάλληλος που έχει υπηρετήσει την Ελληνική Δημοκρατία και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό- ότι ένας υπάλληλος δεν μπορεί να λείψει ούτε μία ώρα από τη δουλειά του, αν δεν έχει την πλήρη, πολιτική και διοικητική, κάλυψη. Η πλειονότητα των εργαζομένων στη Δημόσια Τηλεόραση παίρνουν τους μισθούς που κυκλοφορούν –επιτρέψτε μου την αγοραία έκφραση- στο ελληνικό δημόσιο. Τα χρυσά συμβόλαια τα υπέγραφαν πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι και για πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Δηλαδή, έκαναν μία αρπαχτή και μετά έφευγαν.
Τέλος, επειδή αναφέρθηκε ότι απλά εφαρμόστηκε ένας Νόμος που ήδη προϋπήρχε, το άρθρο 14β του ν.3429/2005 όπως αυτό τροποποιήθηκε με το άρθρο 24 του ν.4024/2011, θέλω να σημειώσω ότι εκεί γίνεται βέβαια αναφορά για κατάργηση και απόλυση, αλλά υπάρχει σαφής πρόνοια ότι όλα αυτά δύναται να συμβούν μόνο με τη δημόσια ραδιοτηλεόραση σε λειτουργία.
Ναι, λοιπόν, η διοικητική μεταρρύθμιση είναι η μητέρα, η μήτρα όλων των μεταρρυθμίσεων. Όμως, οι διατάξεις του παρόντος νομοσχεδίου δεν σηματοδοτούν τη μεταρρύθμιση του κράτους, αλλά την πλήρη απορρύθμισή του και τη διάλυσή του.
Η κινητικότητα, από ζωτικής σημασίας διαρθρωτικό μέσο φορολογικής ανακατανομής του προσωπικού και άμεσης κάλυψης των δημοσίων υπηρεσιών που το έχουν ανάγκη και οι οποίες θα ήταν κυρίως κοινωνικού χαρακτήρα μετατρέπεται σε μέσο οριζόντιων, και χωρίς καμία αξιολόγηση, απολύσεων.
Καταρχήν, πρόκειται για μία οπισθοχώρηση από τα συμπεφωνημένα κατά τη διάρκεια προηγούμενων διαπραγματεύσεων με την τρόικα. Στις διαπραγματεύσεις του Απριλίου και του Μαΐου, η κινητικότητα 25.000 υπαλλήλων είχε διαχωριστεί απολύτως, και ως μέγεθος αλλά και ως διαδικασία, από οποιαδήποτε έννοια απόλυσης. Η κινητικότητα είχε σχεδιαστεί για να καλύψει κενά, τα οποία θα προέκυπταν με τρόπο αντικειμενικό από σχέδια στελέχωσης και αξιολόγησης όλου του δημόσιου τομέα.
Θα υπήρχε, λοιπόν, η εξής σειρά: Θα διαπιστώνονταν τα κενά και οι πλεονάζουσες θέσεις στις δομές όλων των Υπουργείων και κατόπιν θα υπολογιζόταν ο αναγκαίος αριθμός μετακινήσεων. Οι ανακατανομές του προσωπικού και οι μετακινήσεις θα έπρεπε να γίνουν μετά από αποτίμηση των προσόντων των υπαλλήλων και θα μετακινούνταν σε θέσεις, οι οποίες θα ήταν προκαθορισμένες και οι οποίες θα είχαν ανακοινωθεί.
Αυτή τη στιγμή, καταλαβαίνετε ότι έχουν απόλυτο δίκιο οι άνθρωποι να αρνούνται -χωρίς να γνωρίζουν τις θέσεις οι οποίες έχουν προκηρυχτεί ή πλεονάζουν- να μετακινηθούν. Η μεταρρυθμιστική προσπάθεια που ξεκίνησε από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης με τις αξιολογήσεις των δομών όλων των Υπουργείων, δυστυχώς σήμερα οδεύει σε πλήρη ακύρωση.
Υπό τον εκβιασμό της ερχόμενης δόσης και της ασφυκτικής πίεσης της τρόικας, η Κυβέρνηση αποδέχεται τις πιο ανάλγητες απαιτήσεις της. Οι στόχοι από ποιοτικοί γίνονται ποσοτικοί και δυστυχώς, δεν έχουν και κανένα δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Η μείωση του χρόνου της διαθεσιμότητας από δώδεκα μήνες που ήταν κάτι που ισχύει τα τελευταία πενήντα χρόνια, σε οκτώ, ουσιαστικά σηματοδοτεί την απόλυση. Και γιατί αυτό; Για έναν απλό λόγο. Γιατί για δύο χιλιάδες υπάλληλους, οι οποίοι βγήκαν σε διαθεσιμότητα το Νοέμβριο –θυμίζω ότι ο τελευταίος από αυτούς τακτοποιήθηκε πριν από μερικές μέρες- χρειάστηκαν επτά ολόκληροι μήνες. Αυτό, γιατί -όπως είπα και προηγουμένως- χρειάστηκε ένας πολύ συγκεκριμένος σχεδιασμός και πολύ συγκεκριμένα βήματα. Γιατί, όπως έλεγε και ο καθηγητής Μανιτάκης, «Πρόκειται για ανθρώπους και όχι για σακιά με πατάτες».
Θα ήθελα να μιλήσω για τους αποφοίτους της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης και να θυμίσω στον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ο οποίος δεν είναι εδώ, ότι θα πρέπει -αν μη τι άλλο- να τιμήσει και να υπερασπιστεί μία ερώτηση, που είχε καταθέσει πριν από λίγο καιρό και εγκαλούσε τον κ. Μανιτάκη, τον τότε Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης για πλημμελή μοριοδότηση των αποφοίτων της Σχολής, το καθεστώς των οποίων απαιτεί μία θεσμική θωράκιση, γιατί σύμφωνα με τον ιδρυτικό νόμο της Σχολής πρόκειται για υπαλλήλους και στελέχη του δημοσίου ταχείας εξέλιξης που αυτή τη στιγμή οδεύουν σε πλήρη απαξίωση. Πράγμα που ουσιαστικά σημαίνει την πλήρη απαξίωση των χρημάτων του ελληνικού λαού, ο οποίος για δύο χρόνια πλήρωνε πέρα από τους μισθούς τους και τη φοίτησή τους.
Στην κινητικότητα και στη διαθεσιμότητα, σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της προηγούμενης διοίκησης του Υπουργείου, αναπόσπαστο κομμάτι ήταν η επιμόρφωση και η δουλειά που θα έκανε το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης και το Ινστιτούτο Επιμόρφωσης, προκειμένου αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι θα έμπαιναν στην κινητικότητα να μπορέσουν να αποκτήσουν τα προσόντα εκείνα που θα τους ήταν απαραίτητα στο να στελεχώσουν την καινούργια τους θέση.
Αυτή τη στιγμή, όμως, βλέπουμε ότι ούτε αυτό λαμβάνεται υπόψη. Δυστυχώς, αυτό μας δίνει ακόμη τα στοιχεία και τα επιχειρήματα εκείνα για να μιλάμε όχι για μία ουσιαστική κινητικότητα, όχι για μία διαθεσιμότητα που έχει σαν στόχο τον εξορθολογισμό του δημοσίου, αλλά ουσιαστικά για προθάλαμο της απόλυσης.
Ορισμένα ακόμη σημεία για τα άρθρα. Υπάρχει κάτι που εγώ θα το χαρακτηρίσω απροσεξία, γιατί δεν θέλω να το χαρακτηρίσω πονηριά. Σημειώνεται ότι εξαιρούνται από τη διαθεσιμότητα τα ΑΜΕΑ, τα οποία έχουν ποσοστό αναπηρίας από 67% και πάνω. Θέλω όμως να θυμίσω ότι η πλειονότητα αυτών των ανθρώπων προσελήφθη στο δημόσιο βάσει του ν. 1648/1986, όπως αυτός τροποποιήθηκε και ισχύει από το ν. 2643. Και οι δύο αυτοί νόμοι είναι εφαρμοστικοί του άρθρου 21 παρ. 6 του Συντάγματος, όπου εκεί δεν ορίζεται ποσοστό αναπηρίας και όπου σε αυτούς τους δύο νόμους υπάρχουν ποσοστά αναπηρίας 51%, 52%, 53%.
Όσον αφορά στο άρθρο 90 και την κατάργηση θέσεων με Υπουργική Απόφαση. Αυτό -έχουν μιλήσει προηγουμένως, συνάδελφοι και δεν χρειάζεται περισσότερα λόγια- είναι προδήλως αντισυνταγματικό. Είναι η πρώτη φορά και νομίζω ότι είναι παγκόσμια πρωτοτυπία να καταργούνται με μία απλή Υπουργική Απόφαση θέσεις οι οποίες είναι θεσμοθετημένες. Και εδώ η συνταγματική νομιμότητα έχει δεχθεί σοβαρά πλήγματα.
Το πρώτο είναι ότι με μία απλή Υπουργική Απόφαση, καταργούνται θέσεις οι οποίες έχουν προκύψει μέσα από νόμο, χωρίς να ορίζονται τα κριτήρια και οι λόγοι, οι οποίοι οδηγούν σε αυτή την κατάργηση και από την άλλη μεριά, δεν μπορεί ποτέ μία έννομη θέση που διέπεται από τη συνταγματική αρχή της μονιμότητας να λυθεί παρά μόνο κάτω από πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Αυτό δεν το λέω εγώ, δεν το λέει η Δημοκρατική Αριστερά, το λέει η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Έτσι, ανοίγει και ο δρόμος για τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια όπου προβλέπω ότι θα γίνουμε οι καλύτεροι πελάτες.
Τελειώνοντας, θέλω να πω το εξής: Είναι σαφές ότι μετά την υπόθεση της ΕΡΤ υπάρχει μία αλλαγή παραδείγματος στην κυβερνητική πολιτική. Αντί δηλαδή, για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για τις οποίες μιλούσε η προηγούμενη διοίκηση του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης με σχεδιασμό και αξιολόγηση, επιλέγονται λύσεις βίαιης προσαρμογής οι οποίες όχι μόνο θα οδηγήσουν σε σωρηδόν απολύσεις, αλλά και θα δυναμιτίσουν το κλίμα της κοινωνικής ειρήνης, το οποίο είναι απαραίτητο για μία σοβαρή μεταρρύθμιση προκειμένου να φτάσουμε στην εξυγίανση του δημόσιου τομέα.
